Lockdown in de middeleeuwen

De heilige Clara van Assisi (1193-1253) leefde ook in haar kot. Niet omwille van een kwaadaardig virus, wel omdat het buiten veel te gevaarlijk was voor vrouwen. Lezeres Brigitte Puissant schrijft haar een brief, van vrouw tot vrouw.

Lieve Clara,

Zoals wij nu in ons kot moeten blijven, zo leefde ook jij in de beslotenheid. Je moest wel. Buiten was het te gevaarlijk voor vrouwen.

Je ‘kot’ was het oorspronkelijk kerkje van San Damiano dat er gehavend bijlag toen Franciscus, vol van Christus, opriep: ‘Herstel mijn kerk’. Hij herstelde het vervallen gebouw en verbouwde het zelfs verder toen jij er met je medezusters kwam wonen. Je wou niet huizen in bestaande kloosters van Benedictinessen. Comfort en grondbezit waren echt niet wat je wilde. Je verkoos de kleine eenvoud van San Damiano.

Jullie huis was dus hersteld met de handen van jullie Heilige Vader Franciscus. Jij noemde jezelf ‘zijn plantje’. Jij, het plantje in de omtrek van zijn hand. Je ‘kot’ zie ik voor mij als een sacrale ruimte van intens gebed, één van stilte en gekeuvel, ondergeschikt aan één grote Stilte.

Het rijmt misschien met wat ik hier nu ervaar, Clara. De stilte op mijn plek lijkt deel uit te maken van een wereldwijde stilte en leegte. Een virus noopt ieder van ons om onze armoede te erkennen. We kunnen het beestje niet verslaan, nog lang niet. Met zijn allen, zonder onderscheid, moeten we nu wel onze eigen kwetsbaarheid onderkennen. Het is alsof deze Bijbelse plaag ons dwingt tot de essentie. Of tot datgene waar jij radicaal voor koos: een leven van louter mens-zijn in handen van God. Weg van aanzien, geld en macht.

De stilte op mijn plek lijkt deel uit te maken van een wereldwijde stilte en leegte.

De lege autosnelwegen, de lam gelegde vliegtuigen en de stoffige auto’s getuigen van onze ongebreidelde vrijheid. Gesloten rolluiken van winkels, lege straten en galmende shoppingcentra gapen ons aan. Met open muil. Klaar om ons straks weer op te slokken?

Stel dat jij, Clara, nu zou verschijnen, op de E 40, in de Nieuwstraat, op de luchthaven van Zaventem, frêle, mager, maar in volle Licht? We zouden het in één beeld onmiddellijk begrijpen: ons absurde leven tegenover onze eigenlijke roeping. Want ondertussen ervaren we het aan den lijve: de noodzaak om te zorgen voor elkaar is gelijk aan de onverbiddelijke noodzaak om te overleven. Ons hart opent zich voor een diepere stilte en leven in eenvoud.

We proeven de beslotenheid in verbinding. We voelen hoe dankbaar leven gemeenschap schept. We ervaren een nieuwe wind, een voorzichtige eerbied, het mógen deelhebben aan een lente in overvloed, een sterkere aandacht voor wat gegeven is. Jou en God nabij.

Verbonden met jou vanuit ons kot,

Brigitte

Tekst en foto © Brigitte Puissant
Coverfoto mozaïek van de heilige Clara © kerknet.be

Boeiend artikel? Help ons zin te geven en te delen

• door lid te worden van MagaZijn: klik hier en sluit je aan bij het MagaZijn van de zin!
• door een reactie achter te laten onder dit artikel
• door dit artikel te delen met je vrienden en familie

 Dank je wel!