‘Ik ben de chauffeur, en jij de machinist, OK?’ (Hoeveel keer zou Louisa oké zeggen op een uur tijd?) Flynn (één jaar) is passagier. ‘Voor je vertrekt moeten jullie wel allemaal jullie mondjes afkuisen!’ roept Louisa luid. Na het startsein loopt ze vooraan, terwijl ik achter haar de buggy voortduw. Na mijn aanvankelijke ‘brrrroem, brrroem’ zing ik liedjes. Flynn doet me na: ‘Brrr… brrr…’ Op het ritme van de zang, wipt hij met zijn benen of draait met zijn voeten. (Ik bedenk dat voeten ook expressief zijn.) Onze ‘trein’ stopt. ‘Nee’, wijst de chauffeur mij terecht, ‘jij bent de machinist, jij moet niet zingen, jij moet brrroem doen.’ Als onze bevelhebber wat meer vooruit loopt, kan ik verwoorden waar Flynn naar wijst: ‘Da! Da? Daaaa.’ ‘Kinderen, een boom, een fiets, een bus!’ ‘Nu vertragen, we stappen over van trein naar bus!’ roept Louisa die plots op haar knieën gaat zitten. Langs de huizenrand tekent ze met haar handen twee halve cirkels in het grijze zand. Flynn kijkt verbaasd naar zijn zusje en volgt haar hand- en armbewegingen.