Joanna heeft een voorliefde voor uitsteeksels: de snorharen van het konijn, de bladslierten van de wortelauto waarin het zit, het touw aan de giraf, de zilveren knoppen van haar koets. Maar vooral, de wasvoorschriften (witte etiketjes) aan haar boek of aan haar wipstoel. Ze betast ze, friemelt eraan, waait er wat mee, neemt ze vast in een pincetgreep, en zingt haar mooiste lied terwijl ze geniet van dat fluwelig onooglijk stukje stof. Vandaag reikt ze met haar vijf maand oude stem naar de hoogste tonen van een sopraan, dunnetjes in staccato. Die onbeduidendheid verdient alle lof.