Wies Beckers is vrijwilligster op een palliatieve afdeling. Ze observeert de natuur en de dingen om zich heen en vindt er levenswijsheid. In dit cursiefje zijn het insecten die in de najaarszon – met hun eigen kleur en ritme – ijverig rondvliegen.
In onze tuin staan paarse asters in bloei. Ze doen dat maar voluit als de dagen korter en de nachten kouder worden. Ze vormen een kleurrijk accent te midden van het bleker wordende groen.
Nog opvallender zijn ze als de zon schijnt en ze bezocht worden door vlinders, bijen en hommels. Het is een drukke bedoening en het observeren waard. Ik zie hoe ze ijverig rondvliegen van bloem naar bloem om nectar te halen. Ze blijven even zitten met gespreide vleugels en vliegen dan weer verder. Elk insect met zijn eigen taak, zijn eigen kleur en zijn eigen ritme.
Bij bewolkt weer is er van dit schouwspel weinig te zien.
Die gevleugelde insecten doen me denken aan het team van onze palliatieve zorgeenheid: daar waar de seizoenen van het leven op hun einde lopen, kan er toch nog iets tot bloei komen.
Zorgverleners, met hun eigen specifieke taak, proberen kleur te brengen in de zorg voor patiënten. Soms heel ijverig bezig met dit ene: kwaliteit toevoegen aan de tijd die nog rest. Als ‘de zon schijnt’ op onze afdeling kan elke zorgverlener zijn vleugels spreiden en zich profileren met de eigen kleur en de eigen talenten. En zoals klinkt in een lied van Armand Preud’homme: ‘Moesten er soms wolken zijn, wees dan zelf de zonneschijn.’
Met collegiale groeten,
Wies
Tekst en foto: Wies Beckers
Boeiend artikel? Help ons zin geven en delen
- klik hier en sluit je aan bij het MagaZijn van de zin!
- laat een reactie achter onder dit artikel
- deel dit artikel met je vrienden en familie
- stuur ons jouw eigen zingevend verhaal op info@magazijn.community
Dank je wel!
