{"id":7953,"date":"2020-06-25T11:31:05","date_gmt":"2020-06-25T09:31:05","guid":{"rendered":"https:\/\/magazijn.community\/?p=7953"},"modified":"2023-06-01T11:52:42","modified_gmt":"2023-06-01T09:52:42","slug":"geen-rozen-zonder-doornen","status":"publish","type":"post","link":"https:\/\/magazijn.community\/geen-rozen-zonder-doornen\/","title":{"rendered":"Geen rozen zonder doornen: wat ik leerde van palliatieve pati\u00ebnten"},"content":{"rendered":"

Pati\u00ebnten die op haar palliatieve zorgeenheid aankomen, leren verpleegkundige en pastor Wies Beckers wijze levenslessen …<\/em><\/p>\n

Lieve mensen,<\/p>\n

Geen rozen zonder doornen. Dat kon ik meermaals ervaren bij het plukken van een geurig boeket rozen. De spreuk is niet alleen letterlijk te verstaan. We kennen ze vooral als een volkswijsheid over hoe mensen betekenis geven aan voor- en tegenspoed in het leven. Wel en wee, berg en dal, licht en schaduw, ze horen gewoon bij elkaar.<\/p>\n

Pati\u00ebnten die op onze palliatieve zorgeenheid aankomen, hebben de realiteit van die spreuk, de stekelige kant van het leven, aan den lijve ondervonden. Vaak zijn we stille getuigen van de weg die ze daarin al hebben afgelegd. Of nog niet. Soms zitten ze in een knoop, worstelen ze met zichzelf en steken hun stekels uit.<\/p>\n

Wie rozen plukt en een doorn voelt steken, mag zich vooral niet impulsief terugtrekken.<\/p><\/blockquote>\n

Wie als zorgdrager (te) kort bij komt, krijgt dan wel eens een prik of loopt een schram op. Wie rozen plukt en een doorn voelt steken, mag zich vooral niet impulsief terugtrekken. Dan haakt de doorn zich vast in je huid. Stilstaan en meebewegen met de stengel is de enige juiste manier om niet nog meer gekwetst te worden.<\/p>\n

Zo is het ook in menselijke relaties, en dus ook in onze zorgrelatie met pati\u00ebnten of familieleden. Als we ons gepikeerd voelen door de scherpe kant van iemands karakter of reactie, is het goed om even stil te staan en te kijken naar de prik, zonder het geheel uit het oog te verliezen. Je ziet dat de ander lijdt en je begrijpt zijn of haar boosheid. Die raakt je, maar je bent innerlijk vrij om in je eigen kracht te blijven. Je kan je gelijkmoedigheid bewaren, zelfs zo dat je de pijn van de ander kan omhullen als met een mantel \u2013 palliare<\/em> – en dus verzachten.<\/p>\n

D\u00e0n wordt verpleegkunde echte verpleeg-kunst.<\/p>\n

Tekst: Wies Beckers
\nFoto \u00a9 pixabay<\/em><\/p>\n

Boeiend artikel? Help ons zin te geven en te delen:<\/strong><\/p>\n