Ervaringen worden verwerkt in beelden. Niet dat die ervaringen een letterlijke vertaling krijgen of zomaar in een kunstproject kunnen verwerkt worden. Ze moeten eerst een plaats krijgen en verbeeld-ing worden. Zowel goede als slechte ervaringen kunnen aanleiding geven tot expressie in een beeld.

Meestal is er een periode nodig om die gevoelens in balans te brengen om ze op die manier te kunnen gebruiken. Ze moeten stabiel worden en een houvast geven. Dan kan ik mijn ideeën beginnen vorm geven en er op een speelse manier mee omgaan.

Die speelsheid komt bijvoorbeeld sterk naar voor in een werk als Wenteling, waarin vier   figuren samen rondcirkelen. Een dynamische rondedans. De wind speelt in de haren van de vrouwen. De hele compositie wekt de sensatie op van lichtheid en blijheid. Je wordt meteen wakker en vergeet even dat de zwaarte je aan de aarde bindt.

De hele compositie wekt de sensatie op van lichtheid en blijheid. Je wordt meteen wakker en vergeet even dat de zwaarte je aan de aarde bindt.

Wenteling

Vier figuren die uiterst licht, los van de aarde, de ruimte van het volle leven in willen. Hun voeten raken nog amper de grond. Nog even en ze onttrekken zich aan de zwaartekracht.

Soms gaat het bij een nieuwe creatie om de uitdaging los te komen van het schone om het schone, los van de traditionele esthetiek, van het altijd eendere, het stereotype. Het komt er soms op aan via nieuwe vormen de menselijke realiteit vollediger en doorzichtiger uit te drukken.

In contrast met Wenteling heb ik het beeld Generaties gestapeld, waarin in een balkvormige constructie figuren bloksgewijs op elkaar gestapeld zijn, als in catacomben. Niets van lichtheid of speelsheid in dit werk.

Eén voor één volgen we hetzelfde pad – we zijn slechts een schakel in de opeenvolging van de geslachten, en toch, van generatie op generatie geven we elkaar de liefde door.

 

Generaties

Zichtbaar in elke ruimte één lichaam, geen luguber geraamte, maar een diep slapend mens, gelijk, telkens weer in wisselende houding. Want elke mens is uniek, geen ander is een ander gelijk. Deze naar boven en naar onder uitbreidbare ‘tombe’ toont op serene wijze de onomkeerbare werkelijkheid van alle menselijk leven: één voor één volgen we hetzelfde pad – we zijn slechts een schakel in de opeenvolging van de geslachten, en toch, van generatie op generatie geven we elkaar de liefde door. Een groot, zich steeds weer herhalend wonder.

De mens wordt symbolisch tot zijn ware proporties herleid, en die zijn uiterst bescheiden.

In het beeld Kathedraal heb ik twee uitersten samengebracht op een gestileerde manier. Het skelet wordt gevormd door vier paren van dunne ‘takken’ (de pijlers), die naar elkaar toebuigen, zoals de spitsbogen van een gotische kathedraal. En op de ‘takken’ zie je, net als in de vrije natuur, op willekeurige afstanden, knoppen. Tekens van bloei? Het naar elkaar toebuigen, wordt herhaald in een groep van vijf koppels die op een platform onder de kruising van de pijlers met opgeheven armen naar elkaar staan, symbool van verbondenheid en betrokkenheid.

Een groep van vijf koppels die op een platform onder de kruising van de pijlers met opgeheven armen naar elkaar staan, symbool van verbondenheid en betrokkenheid.

Op de bodem van de kathedraal staat dan weer het motief van de dood: drie tombes met telkens er bovenop dode figuren en in de zijwanden van de tombe reliëfs van ‘levenden’, van wie enkelen op een dynamische manier naar elkaar toebuigen of gewoon aanwezig zijn in conversatie met elkaar.

Het creatieve proces is dikwijls een eenzame bedoening, maar het is juist tijdens dat alleen zijn in mijn atelier dat er vele gedachten opkomen. Door die gedachten op een goede manier in evenwicht te brengen, komt op een bepaald moment het idee voor het beeld Werkplaats tot stand. Vanuit alle hoeken op een intuïtieve manier iets beginnen opbouwen.

Het punt dat innerlijke stabiliteit verschaft, net zoals de sluitsteen van een koepel: daar is het dus allemaal om te doen in de werkplaats.

 

Werkplaats

Een bronzen beeldengroep toont een soort piramide, waarvan de zijden bestaan uit telkens twee ijverige figuren die een balk onder de juiste hoek oprichten, zodat de constructie in evenwicht kan blijven. Dat evenwichtspunt in de top van de piramide, het punt dat innerlijke stabiliteit verschaft, net zoals de sluitsteen van een koepel: daar is het dus allemaal om te doen in de werkplaats. En de rest is pure dynamiek, met die grappig zwoegende figuren van de beeldengroep.

Ook in Across the limit reconstrueer je als kijker de compositie van op elkaars schouders staande frêle, slanke, maar toch krachtig-dynamische mannen en vrouwen. Je voltrekt in je verbeelding de fasen van het tot standkomen van een piramide met reminiscenties aan de bravoure en de lenigheid van circusartiesten.

We zullen doorgaan, er blijven voor gaan!

Staat deze constructie symbool voor de opeenvolging van de generaties? Is dit de drang van de almaar verder reikende mens, – across the limit? De laatste opstaande groep draagt een platform met daarop mannen en vrouwen, in velerlei houdingen, – een generatie in wording? Een manier van gestalte geven aan de dynamiek van we-zullen-doorgaan’, er blijven voor gaan!

Een niet te stelpen dynamiek ook in Magisch, een kunstwerk met vier rijen van telkens vijf figuren die bewegen rond een doorzichtige kubus.

Ze zoeken schijnbaar allemaal een mentaal houvast om de beweging te kunnen volhouden.

Sommige figuren eerder uitbundig, anderen veeleer ingetogen, en enkelen zelfs een beetje verstrooid wegkijkend van het gebeuren. Maar ze zoeken schijnbaar allemaal een mentaal houvast om de beweging te kunnen volhouden. Alleen de kubus geeft wat stabiliteit. Het inwendige huis? De meest intieme tempel?

Als afsluiter wil ik graag nog een zeer recent werk duiden. Uit de reeks bomen van mensen / takstrukturen kies ik één van de laatste beelden Herrijzen.

Nieuw leven geven, altijd opnieuw groei mogelijk maken…

 

Herrijzen

 

Menselijke figuren die opgenomen zijn in de structuur van een boom. Opgenomen worden in of eenheid vormen met de natuur, alsof ze deel uitmaken van de cyclus van vergankelijkheid en nieuwe groei, van een kosmische stofwisseling. Niet zozeer het terug stof worden, wil ik hier tonen, maar nieuw leven geven, altijd opnieuw groei mogelijk maken. Al zit er ook iets ingetogen in het beeld. Een zekere gelatenheid. Laat de cyclus zich maar voltrekken.

Tekst: Willy Peeters

Meer info over kunstenaar Willy Peeters vind je op zijn site. Werk van hem is te zien op de groepstentoonstelling ‘Ecce Homo’  in kunstgalerij De Mijlpaal te Heusden-Zolder van 24 april tot 19 juni 2016: www.demijlpaal.com.