Wat als je plots in een burn-out tuimelt en je merkt dat je heel de tijd jezelf achterna liep? Het overkwam Anna (29). Succesvolle studies, beloftevolle carrière, bijna de hele wereld doorgereisd, en plots ziet ze dat ze heel die tijd met de zin van haar leven worstelde. Ze nam een radicale beslissing: samen met haar man Sander bouwde ze een huisje op wielen om – mét hond Ari – door Europa te trekken. Ze besluit haar verhaal te vertellen: ‘Ik wil heel luid roepen en mijn ervaringen delen. Vragen samen beantwoorden, eerder dan ons eenzaam en onbegrepen voelen. Onze weg door het leven samen zoeken. Dat is voor mij de zin van het leven.’

Niet meer ‘moeten’

Voel jij je ook soms alsof jijzelf en de wereld op zijn kop staan en je er allemaal niet veel meer van begrijpt? Gaat alles te snel? Vind je geen tijd en rust om naar jezelf en naar wat je voelt en ervaart te luisteren? Voelt het alsof je achter jezelf aanloopt? Het lijkt soms alsof je maar gedeeltelijk bewust aanwezig bent, alsof er een soort waas in je hoofd hangt. Sommige dagen vraag je je af of jij wel aan het roer van je eigen schip zit. Je wordt al eens met een verslagen of een unheimisch gevoel wakker. Je begrijpt niet waarom je niet gelukkiger bent of dankbaarder voor wat je hebt. Of misschien zie je soms het bos door de bomen niet? Voel je je vaak moe of overweldigd? Lijkt je innerlijk kompas stuk? Weet je niet wat hiervan de zin is?

Ik ben Anna en ik worstel heel sterk met al deze vragen. Ik was ijzersterk in het inrichten van mijn leven op een manier die me geen tijd of ruimte liet om veel na te denken. Mijn gevoelens onderdrukte ik door intensief te sporten. Of ik stortte me nog harder op mijn werk. Tijdens mijn vakanties maakte ik lange en verre reizen om zeker niets te missen. Nooit vonden mijn lichaam en geest de rust die nodig was om eens heel goed naar mijzelf te kijken.

Vorig jaar blokkeerde mijn lichaam volledig en mijn geest schreeuwde alleen maar wanhoop. Ik had geen keuze meer: de dokter schreef me verplichte rust voor. Daar zat ik dan, thuis. De eerste maanden ervaarde ik gevoelens van schuld, luiheid en onmacht.

Alles waarnaar ik verlangde, was volledig in tegenspraak met wat de maatschappij van ons vraagt.

Daarnaast een voortdurende drang om me nuttig te maken in de maatschappij. Een drang die dan weer gevoelens van schuld en mislukking opwekte. Alles waarnaar ik verlangde, was volledig in tegenspraak met wat de maatschappij van ons vraagt: succesvol, self-made, gedecideerd, efficiënt, gelukkig, volmaakt en sociaal zijn. Ik kan nog wel even doorgaan met dat lijstje van to do’s die ik – en velen onder ons – vooropstellen als dagelijkse doelstellingen. Alles wat ik wilde, was rust voor de chaos in mijn hoofd. Ik wilde geen verantwoording meer afleggen. Ik wilde gewoon niet meer MOETEN. Daar was ik zo allergisch aan geworden.

Wat is succes?

Nee, nu komt niet het punt waarop ik een uitweg bied en vertel dat ik het licht gezien heb. Die praatjes lees ik zo nu en dan online en ze maken me misselijk. Ze zetten – vaak zonder dat je het beseft – nog meer druk op de ketel. Kijk toch eens: zij kunnen dat, dan moet ik dat ook kunnen! Dat perfecte plaatje waarmee we dagelijks mee geconfronteerd worden, draagt niet positief bij aan ons waggelende zelfbeeld. Deze tutorials en artikels hebben één ding gemeen: ze zijn altijd de weg naar ‘succes’. Een vorm van succes die ons extern wordt opgelegd. Maar misschien ervaar jij succes wel als iets helemaal anders? We lopen al te gemakkelijk mee in de richting van de kudde en vergeten onderweg naar onszelf te luisteren.

Het leven biedt nooit een herberg waar we zomaar terecht kunnen om er levenslang te overnachten.

Het leven voor mekaar hebben, is een illusie. Daarvan zijn we ons eigenlijk allemaal bewust. Worstelen en zoeken is iets van alle leeftijden. Het leven biedt nooit een herberg waar we zomaar terecht kunnen om er levenslang te overnachten. Altijd zijn we onderweg en we komen heel veel dingen tegen op deze weg. Toch denken we diep vanbinnen dat we naar dat punt van ‘alles in kannen en kruiken’ moeten streven. Het leven voelt soms bijna als een eindeloze wachtzaal.

Ik kon geen hoofd meer bieden aan de complexiteit. Ik voelde me eenzaam in een wereld die ik als heel individualistisch ervaarde. Ik koos om alles even helemaal anders te gaan doen, samen met mijn man Sander en onze hond Ari. We kochten een bestelwagen en bouwden die om tot een huisje op wielen.

We vertrokken in oktober voor een reis door Europa. We wisten niet goed waarnaar we op zoek waren, maar we wilden de tijd nemen om met onszelf geconfronteerd te worden.

Gekochte tijd

Wat ik niet wil doen, is je vertellen dat je massaal je werk moet opzeggen, je biezen moet pakken en vertrekken. Deze beslissing kwam er voor mij omdat het hele plaatje goed fout zat en de pogingen om terug te keren naar het werk en de dagelijkse bezigheden vruchteloos bleken. Wat ik wel wil doen, is je meenemen op een zoektocht en de inzichten, ideeën en gevoelens die we in deze ‘gekochte tijd’ opdoen en ervaren, delen. Misschien helpt het je om een andere blik te werpen op bepaalde dingen? Misschien maak ik je met sommige uitspraken wel heel opstandig en wil je hierover in discussie? Misschien geeft de blog je af en toe stof tot gesprek zodat je zelf een beter inzicht kan ontwikkelen over hoe de dingen voor jou zijn? Misschien vind je het wel bemoedigend dat je hier heel vaak zal horen dat ik helemaal niet akkoord ben met hoe veel dingen zijn? Misschien voel je je minder alleen als je merkt dat veel van de strijden die je voert met jezelf en anderen heel herkenbaar zijn?

Misschien vind je het wel bemoedigend dat je hier heel vaak zal horen dat ik helemaal niet akkoord ben met hoe veel dingen zijn?

Ik besluit heel luid te roepen en mijn ervaringen te delen. Ik hoop dat dit een ripple-effect mag creëren en dat we hier en met elkaar onze ervaringen gaan delen. Zo kunnen we onze strijd samen voeren in plaats van alleen. Onze vragen samen beantwoorden, eerder dan ons eenzaam en onbegrepen voelen. Onze weg door het leven samen zoeken. Want ieder mens wil in essentie delen. Dat houdt ons in leven en maakt ons gelukkig. Je kan wel stellen dat het op een bepaalde manier de zin van het leven is…

Tekst en foto’s © Anna Van der Vloet

Lees hier hoe Anna en Sander hun tocht halsoverkop moeten onderbreken wanneer de coronacrisis uitbreekt!

Boeiend artikel? Help ons zin te geven en te delen

• door lid te worden van MagaZijn: klik hier en sluit je aan bij het MagaZijn van de zin!
• door een reactie achter te laten onder dit artikel
• door dit artikel te delen met je vrienden en familie

 Dank je wel!