Herfst met Joanna

Drie weken heb ik mijn jongste kleindochter (tien maanden) niet gezien. Vandaag verrast ze me weer met nieuwe ‘kunstjes’ zoals haar sokken bij hun puntje vastpakken en ze dan, floep, uittrekken; op beide voeten en handen staan, poep omhoog (‘hoe lenig is een kleintje’, denk je dan jaloers …) onder de zetel kruipen en dan huilen; zich rechttrekken aan een speelgoedkar, trots, alsof ze op een podium staat en applaus verwacht…

Cirkelen rond haar as is HET kunstje in deze ontwikkelingsfase. Zittend draait ze zich 360 graden. Na elke 60 graden observeert ze de omgeving. Terwijl kirt ze, heel hoog. Zegswijzen en begrippen als ‘middelpuntvliedende kracht’, ‘een bocht nemen van 180 graden’, ‘epicentrum’, ‘multiperspectiviteit’, schieten me te binnen. Het lijkt me dat ze iets groots ontdekt: de cirkel, de baan van hemellichamen, pi, … Wat een plezier: haar speelgoedkonijn, de tafelpoten, mijn benen, de krant en de verwelkte zonnebloemen in de tuin passeren achtereenvolgens de revue. Joanna als cameravrouw of regisseur, je ziet het gewoon voor je gebeuren!

Het lijkt me dat ze iets groots ontdekt: de cirkel, de baan van hemellichamen, pi, …

Rond diezelfde as trekt ze een cirkel met een xylofoonstok alsof ze haar territorium afbakent. Met dat stokje kan ze ook nog een blaadje voortduwen, het bolletje in haar mond steken alsof het een ijsje is, de stok horizontaal voor zich houden alsof ze een grens trekt, met de punt van de stok onderzoeken wie of wat in die gleuf woont, … En terwijl klanken voortbrengen als ‘toe-toe, aït, awa, we-we’, of haar neus optrekken als ze schaterlacht (dit is een nieuw smoeltje).

In de koets, op wandel, lacht ze naar kindjes die achterop de fiets van school komen, ze blijft naar hen turen tot ze uit haar zicht verdwenen zijn. Daarna bekijkt ze de huizen, de velden en de koeien met een inspectieblik terwijl haar handjes de randen van de koets vasthouden. Alsof zij het is, die het volgende plan voor ruimtelijke ordening zal ontwerpen.

‘Mag ik nog wat van deze bloemen plukken?’ vraag ik aan de boer. ‘Mijn dochter heeft de verkoop stopgezet, maar als je wil, zal ik een mes gaan halen en doe je maar’, knikt hij vriendelijk. ‘Je bent de oma van Joanna zeker?’ Mijn dochter en schoonzoon zijn de spil van heel wat gebeurtenissen in het dorp. Het geeft me telkens een warm gevoel als ik daar ben. Enkele paarse, bordeaux en okerkleurige bloemen in dit bloemplukveld zijn de moeite om in een vaas te steken. Joanna bevestigt: telkens ik een stengel afsnijd en het moois laat zien, glimlacht ze met haar putjeswangen. Het zijn vooral de lichte, loshangende draadjes van een paar halmen uit het boeket die haar interesseren. Ze kijkt, betast en aait zó dat ik een harp hoor spelen.

Terwijl het vorige week buiten nog zonnig was en we verschillende wandelaars tegen het lijf liepen, is de lucht nu donkerder en het landschap stil. De maïs heeft zich in duizenden stukken overgeleverd aan de aarde. Enkele bloemen langs de berm proberen nog een laatste keer wat kleur te geven. Het is alsof Joanna die herfst voelt. ‘Tasch’, ‘esch’, ‘tisch’, zegt ze, alsof ze de natuur zacht toespreekt en troost. Mijn handen laten hun stevige greep los…

Tekst en foto © Brigitte Puissant

Lees ook haar andere cursiefjes op MagaZijn en op haar blog De dag danst! 

Boeiend artikel? Help ons zin vinden en zin delen:

• klik hier en sluit je aan bij het MagaZijn van de zin!
• laat een reactie achter onder dit artikel
• deel dit artikel met je vrienden en familie
• stuur ons jouw eigen zingevend verhaal op info@magazijn.community

 Dank je wel!