Waarom je de nieuwe Bond film moet zien:
Omdat het echte Bond is
De nieuwe Bondfilm Spectre biedt meer dan ooit spektakel en filmisch is het een topper. Prachtige locaties, flink wat actie waar je met de neus opzit en schitterende fotografie. Sam Mendes stelt hoge eisen voor zijn tweede Bondfilm. En zowaar ook een knappe verhaallijn, hoewel je je altijd wel afvraagt hoe sommige elementen uit het script samenhangen.
Het wordt voor Bond dus knokken om zijn baan te behouden. En dat doet hij op zijn eigengereide manier, met plaats voor humor in de horror.
De oude bazen van MI6 worden eruit gebonjourd en een jonge strever wil alle informatienetwerken van de wereld aaneensluiten. Een reeks aanslagen schijnt hem gelijk te geven. Maar je voelt aan je water dat die kerel niet deugt. Vooral omdat hij de 00 agenten wil afschaffen. Het wordt voor Bond dus knokken om zijn baan te behouden. En dat doet hij op zijn eigengereide manier, met plaats voor humor in de horror. Zo behoudt hij zijn bijzondere gewoonte om open en bloot de vijand onder ogen te komen en hem dan nog uit te lachen ook. Sono topolino – ik ben Mickey Mouse – zegt hij tegen de bewaker wanneer die hem vraagt zich te identificeren.
Een paar scenes hadden van ons niet gehoeven. Iemand vermoorden door zijn ogen eruit te trekken (we verzinnen het niet) of de marteling die Bond te beurt valt, vallen daar onder. Maar voor de rest zit je gebeiteld.
Voor Monica Bellucci (en Léa Seydoux)
De scene is veel te kort, maar de oudste Bondgirl aller tijden zorgt voor de zwoelste scene ooit. Het spel van aantrekken en afstoten en dan de manier waarop Bond zich al zoenend voorstelt, doet de vonken overschieten. Wat jammer dat we verder niks meer van haar horen.
James wordt namelijk verliefd op de psychologe (jawel) Madeleine Swann (Léa Seydoux), die bovendien de dochter van een oude vijand is.
Maar niet getreurd: er komt al snel een nieuwe liefde aangetreden. En dat is de echte reden waarom je moet gaan kijken. James wordt namelijk verliefd op de psychologe (jawel) Madeleine Swann (Léa Seydoux), die bovendien de dochter van een oude vijand is. Ze is geen hulpeloos meisje, want ze vecht dapper mee.
Ook in de traditionele scene waarin de onwaarschijnlijke slechterik Oberhauser (Christopher Waltz, die zich soms schijnt te generen voor zijn eigen personage) de winnaar lijkt. Madeleine brengt hem zowaar tot zelfkritiek en zinvragen. En dat heeft gevolgen.
Voor het happy end
De beste Bondfilm ooit, dacht ik, toen de aftiteling begon. De meeste recensenten vinden Casino Royale, waar de ‘echte’ Ian Fleming-Bond uit de verf komt, de beste. Ook al omdat hij daar als een getormenteerde figuur wordt geschilderd. Persoonlijk had ik daar een dubbel gevoel bij: de superheld viel van zijn voetstuk, zijn geliefde komt om, onmacht is zijn deel. Erg tragisch.
In Spectre krijgt Bond eindelijk wat geluk toegeschoven.
In Spectre krijgt Bond eindelijk wat geluk toegeschoven. Het einde van de film is onuitgegeven knap. Wie hem nog moet zien, leest nu even niet verder. We weten ondertussen dat de slechterik de zoon blijkt van de man die het weeskind Bond opving. En die verantwoordelijk blijkt voor alle ellende die James in de laatste drie films doorstond…
Als toeschouwer zit je te wachten tot Bond hem doodt. En dan komt de spectaculaire eindscene: de helikopter van Oberhauser crasht en hij kruipt gewond over de weg. Bond richt zijn pistool. Oberhauser sneert: Finish it, James. Maar die haalt zijn kogels uit het magazijn – I am out of bullets – en wandelt naar zijn geliefde. Of hoe de liefde de haat overwint.
En dat vonden wij pakkend. En meteen weet je waarom de titelsong van de film Writing’s on the wall van Sam Smith zo atypisch is: If I risk it all/would you break my fall? /I want to feel love, run through my blood/Tell me is this where I give it all up?/For you I have to risk it all.
Bekijk de website en de beluister de titelsong
Tekst: Johan Van der Vloet
