5 redenen waarom je ‘The Two Popes’ moet zien

0
996

De Braziliaanse regisseur Fernando Meirelles werd bekend met het aangrijpende City Of God (2002). In zijn nieuwste film gooit hij zich op een andere stad: het Vaticaan. Deze keer geen geweld in de favellas, wel een portret van de vorige en huidige paus, twee tegenpolen die hij gedurende de ganse film in gesprek laat gaan. Dat levert een intieme, humoristische – bijwijlen zelfs hilarische – én ontroerende film op.

MagaZijn bekeek The Two Popes voor je en vond vijf goede redenen om hem niet te missen:

1. Een visueel genot

Net als in zijn vorige films verrast Meirelles de kijker met een overweldigende beeldzetting en schitterende fotografie. De scènes in Castelgandolfo, het buitenverblijf van de paus en vooral het gesprek in de Sixtijnse kapel zijn een lust voor het oog.

2. Sublieme humor

Hoe ernstig het thema ook is en hoe heftig ook sommige scènes – met name de flashbacks over de gruwelen van de Argentijnse dictatuur onder Videla – je verlaat de filmzaal (of Netflix) met een brede glimlach. De confrontatie tussen de totaal verschillende karakters van beide pausen zorgt voor een permanent duel van oneliners en grappige situaties.

De voorstelling van Benedictus is in het begin enigszins karikaturaal, maar naarmate de film vordert, komt er meer diepte in de karakters en wordt de humor zowel subliem als subtiel. Van de hilarische openingsscène waarin paus Francicus per telefoon een vliegtuigticket wil boeken over het neuriën van Abba’s Dancing Queen in de toiletten tijdens de pauskeuze tot het eten van pizza in de sacristie omdat Bergoglio niet meer kan bidden door de honger: het is allemaal heerlijk grappig.

3. Glansrollen voor Anthony Hopkins en Jonathan Pryce

De film wordt gedragen door twee topacteurs. Het doet deugd na al die jaren Anthony Hopkins opnieuw in een fantastische rol gecast te zien. Je krijgt gaandeweg steeds meer sympathie voor de wat wereldvreemde Ratzinger. Die bedrijft naar eigen zeggen Duitse humor, wat betekent dat niemand ermee kan lachen.

Jonathan Pryce vertolkt kardinaal Bergoglio uiterst overtuigend en dat komt echt niet alleen door de treffende fysieke gelijkenis. In de montages met beelden van de echte paus kun je hen nauwelijks uit elkaar houden. Een acteursfilm pur sang dus, zoals in de goede oude tijd, maar dan eentje met een verbluffende visuele kracht.

4. Je wordt geraakt en ontroerd

In het begin van de film reist kardinaal Bergoglio naar Rome om zijn ontslag aan te bieden. De paus heeft hem echter om een heel andere reden uitgenodigd: hij wil aftreden – een unicum in de recente geschiedenis – en ziet in de Argentijnse kardinaal zijn ideale opvolger, hoewel hij het grondig met hem oneens is. Dat doet een wonderlijk gesprek ontstaan dat kerkelijke thema’s overstijgt en een universeel menselijke thematiek opent. Vooral de passages waarin Benedictus vertelt dat hij wel in God gelooft maar Hem niet meer hoort, zijn sterk en geven je empathie voor zijn worsteling en twijfel.

Beide mannen maakten fouten in hun leven, ingegeven door angst en eigenbelang, maar ook door omstandigheden waarop ze geen vat hadden. Voor Benedictus is dat het seksueel misbruik in de Kerk, voor Bergoglio zijn houding als provinciaal overste van de jezuïeten onder de Argentijnse militaire dictatuur. Ze nemen elkaar de biecht af en zoeken naar verzoening met zichzelf. Ratzinger wil omwille van zijn fouten aftreden, Bergoglio wil geen paus worden omdat hij zichzelf niet kan vergeven. Hij wordt zelfs boos op Ratzinger omdat die volgens hem tot de dood moet aanblijven. Uiteindelijk aanvaarden ze hun eigen en elkaars tekortkomingen en proberen ze iets nieuws mogelijk te maken. De omhelzing op het einde van de film, waarbij Bergoglio Ratzinger probeert te verleiden tot een tango, grijpt je dankzij het knappe camera(zoom)werk aan. Je staat middenin de emotionele kracht van de scène. Ontroering ten top!

5. Het is niet allemaal waar, maar zo mooi had het moeten zijn

De kritiek op de film vanuit sommige (katholieke) kringen is niet mals, vooral omdat de feiten waarop het script gebaseerd is mager zijn. Vlooi op het internet dus gerust uit hoe de historische vork precies aan de steel zit. De regisseur zelf geeft met de glimlach toe dat hij veel eenvoudigweg verzonnen heeft. Maar net dat maakt de film zo prachtig. Meirelles laat zijn fantasie de vrije loop en schildert een intiem en menselijk portret van twee figuren die worstelen met geloof, macht en verantwoordelijkheid.

Tekst: Johan Van der Vloet
Coverfoto © Photo illustration by Slate. Photos by Peter Mountain/Netflix and Arturo Mari/L’Osservatore Romano/AFP via Getty Images.

Boeiend artikel? Help ons zin te geven en te delen door lid te worden van MagaZijn: klik hier en sluit je aan bij het MagaZijn van de zin!

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Please enter your comment!
Please enter your name here