Ik studeerde fotografie vanuit de droom om veel te reizen en zelf te kunnen beslissen over de balans tussen werk en ruimte voor andere dingen.
Aanvankelijk was ik vooral geïntrigeerd door de creatieve mogelijkheden van fotografie en interesseerde het me voornamelijk om fantasiebeelden tot leven te wekken.
De laatste jaren ben ik steeds bewuster gaan leven. Hierdoor stond ik stil bij de echte kracht van fotografie: de mogelijkheid om boodschappen te delen, om mensen bewuster te maken, om positiviteit te verspreiden.
Ik voel vanbinnen sterk de roep om van de wereld een mooiere, warmere plek te maken, om meer liefde en samenhorigheid tussen de mensen te brengen.
Dit probeer ik in heel mijn doen en zijn. Toch hoop ik dit ook steeds meer te kunnen verwezenlijken via de fotografie, mijn grote passie.
De volgende drie foto’s komen uit een reeks van twaalf fantasie-portretten. Ik gaf mijn verbeelding vrij spel om een gezicht te plakken op de leden van de kaartfamilies. Ik koos telkens voor de heer, de dame en de boer, die ik interpreteerde als een kind.
Van de klaverfamilie maakte ik een natuurfamilie. Omdat we onze natuur niet genoeg respecteren en op grote schaal vernietigen, stelde ik me voor dat deze natuurfamilie verdreven was uit hun oorspronkelijke thuis en een onderkomen moest zoeken in onze wereld van beton.
De ruiten interpreteerde ik als diamanten en zo werden zij de familie van de rijkdom. Ik wou in deze foto’s de uitstraling van geluk en welzijn weergeven, met het onderliggende gevoel dat dit slechts schijn is. Vele mensen streven rijkdom na, maar voelen uiteindelijk enkel leegte. De steriele witte achtergrond benadrukt deze leegte.
De schoppen interpreteerde ik als de dood. Ik zag de dood als de angst: het niet volgen van je dromen omdat je bang bent, het niet openstellen van je hart uit schrik gekwetst te worden of niet waardig te zijn om liefde te ontvangen. De foto’s stralen een kille, liefdeloze sfeer uit.
Ik wil met deze foto’s de boodschap meegeven dat je niet echt volop leeft als je bang bent, als je toelaat dat je hart gesloten blijft. Dan wordt je wereld grauw en kil.
Ik hou enorm van mensen. Ik heb geleerd te vergeven. Hierdoor blijft mijn liefde groeien. Ik hou steeds meer en meer van hen. Het maakt me zoveel gelukkiger om iedereen als broers en zussen te zien, zoals ik geleerd heb in de Rainbow Community. Iedereen is eigenlijk een beetje een andere ik. Daardoor valt de angst voor de ander weg. En waar geen angst is, is liefde.
Mensen blijven me intrigeren. Ik hou ervan hen te portretteren. Ik tracht hun licht, hun ziel, hun innerlijke schoonheid weer te geven.
Tekst en foto’s © Sofie Luyten
Coverfoto: zelfportret van Sofie Luyten