Ze wordt vijf!

Op de middag herinnert Louisa me er aan dat ik moet bidden. Dat is wat ik gewoonlijk doe voor het eten. ‘Ik ken geen enkele mens die bidt zoals jij’, vertelt ze. Ze houdt er aan dat we eerst de kaars aansteken. In gebed dank ik Jezus voor haar, voor haar broertje, voor de winter, … terwijl de geur van warme tomatensoep zich tussen ons verspreidt. Ze kijkt naar mij, volgt mijn lippen en gebaren, blijft roerloos.

Daarna: ‘Bibi, jij hebt geen kruisje aan?’ Ze kijkt naar mijn halsstreek met een onderzoekende blik. Mira op school heeft dat wel. Die is ‘gelovig’ (waar heeft ze dat woord vandaan?) en haar broertje zal er nu ook één aandoen. Ze wiebelt op haar stoel en werpt een blik op de adventskalender: ‘Maria en de ezel’. ‘Zullen we dat na het eten nog eens lezen want dat was toen (voor de kerstvakantie) in stukjes. Ik wil het helemaal.’

Na de soep kruipt ze op mijn schoot met de pastelplaat en bijhorende deurtjes. Ze vindt er plezier in om vanaf tien de nummers zelf te vinden. 11 is elf. 12 is niet 21, even verwarring. Het tellen lukt, het herkennen van de cijfers tot 24 bijna. Een uitdaging. Tot mijn verwondering vertelt ze vaak zelf het verhaal op basis van de afbeeldingen. Na drie weken kent ze het nog. En boeit het haar. Die kerstverhalen als een mengeling van Simon de herdersjongen die een lied fluit voor kindje Jezus, tot de ezel die zijn moeder mist, samen met Rebekka op zoek gaat en die bij de stal terugvindt. Koningen die de ster volgen en geschenken bij hebben voor het kind: ‘Wat is mirre, wat is wierook, Bibi?’ We verzinnen dat ze kaarsen bijhebben of zeep, of een gouden bal met een belletje in. Die koningen worden wijzen in een ander verhaal, dan hebben ze geen kroon. Ze zitten op kamelen, dromedarissen, en zelfs eens op een olifant. Een zwarte komt uit Afrika, en ook Yaro op school is nu terug, nadat hij een half jaar in Zuid-Afrika was.

Onlangs maakte Louisa een heuse tijdlijn, met cijfers in spiegelschrift, en ‘activiteiten’ in pictogramstijl na elk cijfer. Een soort namiddagplanning. Naast de omgekeerde één tekende ze een pak friet. Op zes was het feest (vlaggen), op vier zou ze liedjes zingen (muzieknoten).

Vandaag, op woensdag na haar verjaardag (we zijn eind januari), is het nog een beetje feest. ‘We eten frietjes’, herinnert ze me aan de ‘activiteit’, terwijl ze naast mij de school uit huppelt. In het frietkraam staan we alleen en spreekt ze me aan alsof ik een studente logica ben: ‘Mensen eten frieten meestal ’s avonds, na hun werk. Er zijn maar een paar mensen die ’s middags frieten eten.’ ‘Zoals wij’, antwoord ik. Ze lacht terwijl ze de frieten in twee papieren én een plastic omhulsel tegen zich houdt. ‘Zo blijven ze warm’, verzekert ze me.

Vandaag, op woensdag na haar verjaardag (we zijn eind januari), is het nog een beetje feest.

In de latere namiddag zit ze naast haar broertje in de fietskar. Achter mij hoor ik een ondervraging: ‘Heeft papa een piemel? Heeft een steen een piemel? Heeft een piemel zelf een piemel? Heeft een tekening van een piemel een piemel?’. Hij zegt op alles luid ja, dat is het makkelijkst. Ik geef hem gelijk, gezien het abstractieniveau. Zijn ondervraging beu, heft hij een sinterklaaslied aan.

’s Namiddags komt Kerstmis dan weer aangewaaid. Louisa’s hoofd en armen liggen op tafel. ‘Bibi, die tekening is niet goed. Kijk, die kerstboom!’ ‘Hij is mooi, maar hij staat een beetje scheef. Weet je wat?’, stel ik voor, ‘De poes heeft de boom omgestoten!’ ‘Ja!’, roept ze uit, haar handen en hoofd terug paraat, ‘we tekenen er een poes naast!’ ‘En in het midden teken je AAAAAAA…’ fantaseer ik verder. Ze glundert.

Sinterklaas en Kerstmis zullen nog lang onze namiddagen versieren. Samen met de boeiende weetjes, hoezeetjes, pensée-tjes van mijn oudste kleindochter, die zich op haar verjaardag superfier in het cijfer 5 placeerde dat ze in de sneeuw getekend had.

Tekst: Brigitte Puissant 

• Geniet van nog meer oma Bibi-cursiefjes 
• Bezoek haar blog De dag danst! 

Boeiend artikel? Help ons zin vinden en zin delen:

• klik hier en sluit je aan bij het MagaZijn van de zin!
• laat een reactie achter onder dit artikel
• deel dit artikel met je vrienden en familie
• stuur ons jouw eigen zingevend verhaal op info@magazijn.community

 Dank je wel!