‘Mijn papa is mijn god …’

0
146
baby © Victoria Art - pixabay rv

Joanna heeft een voorliefde voor uitsteeksels: de snorharen van het konijn, de bladslierten van de wortelauto waarin het zit, het touw aan de giraf, de zilveren knoppen van haar koets. Maar vooral, de wasvoorschriften (witte etiketjes) aan haar boek of aan haar wipstoel. Ze betast ze, friemelt eraan, waait er wat mee, neemt ze vast in een pincetgreep, en zingt haar mooiste lied terwijl ze geniet van dat fluwelig onooglijk stukje stof. Vandaag reikt ze met haar vijf maand oude stem naar de hoogste tonen van een sopraan, dunnetjes in staccato. Die onbeduidendheid verdient alle lof.

Mijn donkerblauwe ketting neemt Joanna met twee handjes vast. En nee, ze trekt er niet aan, noch steekt ze het juweel in haar mond. Ze bestudeert de kralen één voor één. Haar vingers kriebelen op mijn huid. Het voelt als een intiem gebaar, zoiets als: ‘Ik vertrouw je’, of ‘jij bent mijn oma’. Als een ‘vreemde’ buurvrouw aan de deur staat of als ze tijdens onze wandeling oog in oog staat met het paard in de wei kijkt en kijkt ze naar dame en beest met haar indringende blik en een klein fronsje in haar wenkbrauwen: ‘Wie is dat nu?’ Intussen betast ze mijn ketting… als een soort emotioneel houvast…?

Het voelt als een intiem gebaar, zoiets als: ‘Ik vertrouw je’, of ‘jij bent mijn oma’.

Haar papa is haar god, haar wonderlijke reus. Met zijn rechterbeen op zijn linker leest hij de krant. Die ledematen zijn zo wonderlijk als de twee tempelzuilen van Salomo. Papa zaagt planken, maait het gras, bakt brood, maakt rabarberconfituur, hangt de was op. Joanna’s hoofd beweegt mee met het gezwier van armen en benen in alle richtingen, alsof ze de flexibiliteit van haar nek moet oefenen.

 

We ‘komooten’ samen voor het eerst. Komooten is een wandelroute gebruiken die mijn schoonzoon op mijn telefoon heeft geïnstalleerd. Eén speciaal voor de koets en op mijn maat. En ja, het lukt! (Ik bedoel: ik vind de weg!) We genieten van het opgefriste groengele landschap, met paars (dovenetels en vogelwikke) en wit (fluitenkruid). De madeliefjes staan er nog. Door de fikse buien hangen hun kelkblaadjes als een slabber aan hun gele bloemenhoofd. Aprilse grillen in mei. Joanna bekijkt het allemaal. Dat intens kijken naar wat is, siert haar. Ze nodigt me uit hetzelfde te doen.

 

Op de kasseien ontdekt ze dat haar stem kan trillen. Wat ze al langer doet, is ‘kakelen’: druk klanken uitstoten met opvallende intervallen. Dat is het moment om haar in bed te leggen, vertellen haar ouders. Alsof haar stem de verwerking van de vele indrukken niet meer kan volgen en ze hoognodig wat moet verdwijnen om later weer tabula rasa te verschijnen.

Papa tekent Joanna! © Brigitte Puissant

Een paar dagen na mijn traditionele wandeldinsdagnamiddag krijg ik een sms’je van mijn schoonzoon: ‘Joanna kan rollen! Ik zag het terwijl ik haar tekende!’ Of: ‘Papa tekent. Hij tekent mij. Dat wil ik zeker zien! Rollen dan maar!’

 

Tekst: Brigitte Puissant

Lees ook de andere cursiefjes van Brigitte Puissant, alias Oma Bib op MagaZijn en op haar blog De dag danst! 

 

Boeiend artikel? Help ons zin vinden en zin delen:

 Dank je wel!

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Please enter your comment!
Please enter your name here