Woensdag 18 maart 2020 zal altijd in ons collectief geheugen gegrift blijven. Ons land ging in lockdown-light, of hoe noemen we dit? Er waren al voortekenen dat ‘iets’ – een epidemie, pandemie of tsunami, zoals sommigen het noemen – op ons afkwam. Maar wie had toen kunnen vermoeden dat we nu, enkele weken later – en misschien zelfs de rest van ons leven – op een totaal andere manier ons leven organiseren? Dagelijks worden we om de oren geslagen met cijfers, statistieken, slecht nieuws en nog slechter nieuws. Te veel om te verwerken in één dag, in één maand, misschien wel in ons verdere leven.
Toen minister van Volksgezondheid Maggie De Block de Belgische bevolking waarschuwde voor de verspreiding van dit virus met de woorden: ‘Blijf in uw kot!’ voelde ik me wat beledigd. Zo spreekt een minister toch niet tot de bevolking? ‘Wie denkt ze wel dat ze is?’ dacht ik. Ik verwachtte toch iets meer respect voor ons, haar kiezers. Maar ik heb mijn mening moeten herzien: de slogan is blijven hangen en dat was de bedoeling.
Je kan die veranderende wereld bekijken met de bril van beleidsmakers en wetenschappers, kortom van wie nu de regels voorschrijven. Of vanuit economisch standpunt: de bedrijven en de werkgevers. Of je denkt en redeneert vanuit je eigen biotoop. Voor mezelf is het steeds een wisselwerking. Soms begrijp ik waarom een maatregel genomen wordt, soms word ik opstandig van een ‘domme’ uitspraak… totdat ik me verplaats in het denkpatroon van die ander.
Overhoop
Mijn denkpatroon en mijn levensritme werden volledig overhoopgehaald in één week tijd, vooral dan mijn visie over hoe we met elkaar omgaan en praten. Ik interpreteer nu een boodschap anders dan voorheen en ook anders dan anderen. Ik ben mezelf vaak tegengekomen.
Wanneer iemand zegt dat de wereld nooit meer zal worden zoals hij geweest is, voel ik bedreiging.
Ik geef toe, ik was al een ‘veeldenker’, vooral dan over onze manier van communiceren. Hoe komen boodschappen over bij anderen? Hoe zeg ik het best wat ik bedoel? Waarom zegt deze persoon dit? Waarom reageer ik zo? Wat doet dit met mij? Nu voel ik meer onmacht, angst en onrust in mezelf. Ik denk meer na over wat er kan gebeuren, over wat we wel of niet kunnen doen. Ik ben angstig om de dingen die niet meer mogelijk zijn, niet nu en ook niet meer in de toekomst. Wanneer iemand zegt dat de wereld nooit meer zal worden zoals hij geweest is, voel ik bedreiging. Hoewel ik wil dat hij anders wordt, maar dan beter. Dat geloof is nu het sterkst.
Fiere oma
Mijn allereerste gedachte bij de lockdown was: ‘Ik zal mijn kleinkinderen en kinderen een tijdje niet kunnen zien!’ Ella is drie jaar en drie maanden. Ze is het eerste kindje van onze dochter Sarah en Maarten. Noore is haar zusje, zij is nu één jaar en zeven maanden. Twee schatten van kinderen, natuurlijk!
Ella is heel verstandig. Toen ze enkele maanden geleden nog in het zomerklasje zat, kreeg ze extra uitdagingen van de juf omdat ze zo snel met alle knutselwerkjes en opdrachtjes klaar is. Iedere oma vindt haar eigen kleinkinderen super natuurlijk, maar soms durf ik het bijna niet te zeggen dat ze ook volgens de juf zo slim is. Ze krijgen een stickertje van de juf als ze flink geweest zijn en eerlijk gezegd, zij komt bijna dagelijks met een stickertje thuis. Ze mist haar juf en de school héél erg. Elke dag vraagt ze om naar het schooltje te mogen gaan. Dat zal, spijtig genoeg, nog niet onmiddellijk aan de orde zijn.
Noore is een schattig en zeer zelfstandig meisje, met een heel ander karakter. Zij is meer voor het echte knutsel- en breekwerk, een ‘handige Harry’. Dat zal ze later goed kunnen gebruiken! Waar haar zus eerder een ’theoretisch’ iemand is, is zij de ‘doener’. Nooreke is een ‘pluk de dag’-kind, ze geniet van het moment, ze gaat voluit. Uit ervaring denk ik dat zulke personen gelukkiger (kunnen) leven. Ze piekeren minder en kunnen de dingen sneller naast zich neerleggen. Maar nu kijk ik weer te ver in de toekomst, er kan nog zoveel veranderen!
Eigenlijk vind ik het wel spijtig dat kindjes van die leeftijd of jonger het ‘vorige’ leven niet meer gekend hebben. Misschien gaan zij veel flexibeler om met de veranderende wereld dan wij, wie weet. Dat zal de toekomst uitwijzen. Ik weet dat té veel in het verleden blijven hangen niet goed is, maar soms is lekker nostalgisch zijn ook leuk… 🙂
Onze dochter Sarah is vorig jaar in december getrouwd met Maarten. Het is fijn om te zien hoe gelukkig zo’n jong gezinnetje is. Ik ben fier op mijn dochter, ze was thuis met ziekteverlof wegens een burn-out en toch heeft ze al die weken lockdown prima weten in te vullen, samen met haar dochtertjes. Ter gelegenheid van Pasen heb ik een mooi boeket laten leveren om haar een hart onder de riem te steken. Onze zoon Yannick woont samen met zijn vriendin Lien. Zij hebben bouwplannen maar die liggen nu even stil. Maar ook dat komt allemaal in orde! En uiteraard hoop ik op nog een uitbreiding van het aantal kleinkinderen.
Naast dat gemis van mijn kinderen en kleinkinderen voelde ik me bezorgd over het wegvallen van sporten en bewegen. Wat zegt dit over mezelf? Dat dit de dingen zijn die ik het liefste deed! Met ons gezin samen zijn, uitstapjes doen, bewegen, fietsen met vrienden: dat was zo fijn…
Ik moest mezelf telkens een halt toeroepen: niet teveel en te ver toekomstgericht denken, want dan wordt de angst nog groter.
Het heeft me enkele dagen gekost vooraleer ik besefte dat wat ik het meest voelde, angst was. Ik moest het toegeven: ik had angst voor de toekomst, voor mijn naasten, voor wat er met de zieken zou gebeuren en met de wereld. Hier moest ik mezelf telkens een halt toeroepen: niet te veel en te ver toekomstgericht denken, want dan wordt de angst nog groter. Mijn echtgenoot zei vroeger vaak: ‘Over dat wat je niet kan veranderen, moet je niet piekeren.’ Die houding getuigt van overgave en zo ver was ik nog helemaal niet.
Ondergesneeuwde talenten
Vreemd genoeg voelde ik tegelijkertijd creativiteit in me opborrelen. Soms was het helder: ik moest iets doen met mijn (ondergesneeuwde) talenten. Nu kreeg ik de tijd om over te gaan tot actie. En nee, niet poetsen en opruimen! Ik wilde mijn hoofd opruimen en in contact komen met datgene waaraan ik nood had. Dat bleek in eerste instantie: schrijven. Ik voelde de nood opkomen om de ervaringen van deze rare tijd op papier te zetten en die door te geven aan de volgende generatie(s). Misschien kunnen zij er iets uit leren?
Ik voelde de nood opkomen om de ervaringen van deze rare tijd op papier te zetten en die door te geven aan de volgende generaties.
Vijf maanden geleden ben ik toevallig begonnen aan een ‘generatie-dagboek’ voor mijn kleinkinderen. Ik dacht: ‘Het is belangrijk dat ze weten wie hun voorouders zijn en hoe de wereld was toen ze klein waren.’ En kijk, enkele maanden later wordt de wereld geconfronteerd met corona. Wie kon vermoeden dat zoiets mogelijk was?
Al sinds het begin van de coronacrisis was de verbondenheid overal zeer sterk aanwezig. Die wilde ik voeden, daar wilde ik iets mee doen. Ik besefte snel hoe belangrijk muziek, verbinding en positiviteit zijn voor mij. Borrelde dit nu naar de oppervlakte omdat ik een manier moest vinden om met onze veranderende wereld om te gaan? Of zaten die dingen altijd al in mij? Ik schrok van alles wat in mij aan het wroeten was. Elke dag werd ik me meer bewust van die eigenheid. En dat allemaal dankzij de tijd die mij en ons gegeven werd.
nu kwam de ene mooie kans na de andere op mijn pad.
Vroeger speelde ik gitaar, op amateurniveau. Tien jaar geleden heb ik een accordeon aangeschaft. De klanken van dat instrument raakten me zo, dat ik het wilde bespelen. Dat is me toen gedeeltelijk gelukt, maar door omstandigheden schoof ik het instrument aan de kant. Ondertussen ben ik opnieuw beginnen oefenen. Stap voor stap, maar het komt goed!
De creativiteit in mijn brein was niet te stoppen… Ik had een idee om het paas- en buurtfeest op een andere manier vorm te geven. Ik kreeg zelfs de kans om daarover live op de radio te vertellen! Zulke opportuniteiten, daar geloofde ik zelfs niet meer in! En nu kwam de ene mooie kans na de andere op mijn pad: dit artikel schrijven bijvoorbeeld. Dat was het gevolg van een gevoel dat ik neerpende naar de MagaZijn-redactie en hop: ik kreeg de vraag om daarover te schrijven. Net dat waarin ik me goed voel!
Om-denken
Mijn dagelijkse leven is door de crisis niet zo heel erg veranderd. Ik werk in een ziekenhuis als administratief bediende en ik ben grotendeels blijven werken. Dat werd in de eerste dagen en ook nu nog van ons gevraagd. Enkele dagen later werden we opgeroepen om onze overuren op te nemen. Die tegenstrijdige berichten maakten me verward: aan de ene kant moeten we blijven werken en aan de andere kant worden we toch, al dan niet verplicht, thuis gezet. Of nog: mag je nu wel of niet fietsen en waar en wanneer dan precies? De afstandsregel is duidelijk maar wat met de kans op besmetting via producten of voorwerpen in huis? De ene dag horen we maatregelen die de dag nadien worden aangepast of teruggeschroefd. Dat maakt mensen verward. En we moeten al zoveel ‘om-denken’ over de veiligheidsmaatregelen wanneer we naar de supermarkt of uit werken gaan!
mag je nu wel of niet fietsen en waar en wanneer dan precies?
De dagen waarop ik mij het meest rustig voel, zijn de dagen waarop ik thuis ben. Dan heb ik de vrijheid om dingen te doen waaraan ik anders niet toekom of die ik graag doe. We wonen op het platteland en dus kunnen we in onze tuin zitten of werken. Ik ben me zeer bewust van die rijkdom, zowel in ruimte als in meer vrije tijd. De vele voorbije maanden van tijdsdruk worden nu ruimschoots vergoed, ook al ervaren we nu een ander soort ‘druk’. Aan ieder van ons de keuze om die gekregen tijd zinvol in te vullen. Zelf slaag ik daar intussen aardig in. Dat lukte niet onmiddellijk. Het duurde meer dan een week om me aan te passen aan het nieuwe ritme en aan het missen van vele dingen, vooral mensen. Wie een sociaal dier is, heeft veel ingeboet. Maar een mens past zich snel aan, gelukkig maar! En we zullen ons opnieuw moeten aanpassen aan dat ‘andere leven’ na de crisis.
Deze ‘stilstand’ heeft me geleerd om weer naar binnen te gaan, naar mijn kern, om te zien en vooral te voelen wat ik wil, wie ik ben en was.
Ik hoop oprecht dat er inzichten en lessen doorwerken na deze periode. Was het leven niet veel te hectisch? We vergaten vaak wat belangrijk was: het goede gevoel onszelf te mogen zijn. Deze ‘stilstand’ heeft me geleerd om weer naar binnen te gaan, naar mijn kern, om te zien en vooral te voelen wat ik wil, wie ik ben en was. Die ervaring wil ik heel graag vasthouden, want daaruit vloeien de beste ideeën en de mooiste momenten voort. Zoals bijvoorbeeld nu: de onzekerheid van me afschrijven en tegelijkertijd weten dat dit niet voor altijd is.
In de media hoorde ik al vele mensen zeggen: ‘Deze periode geeft meer verbondenheid dan ervoor.’ Enkele weken geleden stoorden sommigen zich nog aan het gsm- en sociale mediagebruik van anderen. En kijk, nu maken zelfs de ouderen er meer gebruik van! We leren omgaan met allerhande technologische snufjes om toch maar te communiceren met onze familie en vrienden. Wat vroeger een vanzelfsprekendheid was – de nabijheid voelen van die ander – is nu een gemis dat heel voelbaar is. We zijn ondertussen vernuftig genoeg om ook hiermee om te gaan. Ik ben dagelijks verbaasd hoe snel we ons aanpassen aan de ‘nieuwe’ manier van leven. Want overleven, dat is onze drijfveer.
Tekst en foto’s © Lut Bultinck
Boeiend artikel? Help ons zin te geven en te delen
- door lid te worden van MagaZijn: klik hier en sluit je aan bij het MagaZijn van de zin!
- door een reactie achter te laten onder dit artikel
- door dit artikel te delen met je vrienden en familie
Dank je wel!
Heb ook jij een hoopvol en zingevend verhaal? Stuur het ons via info@magazijn.community! Wie weet, kom ook jij in het MagaZijn van de zin!
Dit interessant artikel leest als een trein. Heb mijn eigen bedenkingen en vragen ontmoet in deze tekst. Het is opbeurend en soms triest, maar eindigt toch hoopvol. Goed idee om het neer te schrijven voor de volgende generatie, zij zullen hun leven dan misschien beter kunnen kaderen.