Wies Beckers is twee jaar met pensioen als verpleegkundige. Intussen is ze pastoraal actief als begeleider om samen en gelovig onderweg te blijven. Regelmatig schrijft ze cursiefjes over de kleine wonderen van het dagelijks leven …
Woensdagmiddag…
Na de opvang van de kleinkinderen fietsen we langs de vaart terug naar huis.
Het is een heldere dag en ik geniet van het fris ontloken groen
en veldbloemen langs de waterkant.
Daar zien we twee zwanen die ongestoord voorbij zwemmen.
Verwonderd kijk ik ernaar.
Heel voorzichtig stap ik van mijn fiets en probeer een foto te maken.
Mijn aandacht is volledig gefocust op de instellingen van mijn toestel,
op het geheel van het plaatje
en op mijn eigen bewegingen om de zwanen niet op te schrikken.
Als ik Luc weer inhaal op het pad vraagt hij: ‘Heb je het jong gezien?’
Ik ben verbaasd: ‘Was er een jong?
Ik heb wel tien foto’s gemaakt en geen jong gezien.
Hoe kan dat?’
Weer thuis open ik de foto’s op mijn pc
en ja, daar zit het jong rustig op de rug van zijn ouder.
Wat een wonder! En ik had het niet gezien!
Het kleine wonder zien we maar achteraf.
Hoe vaak gebeurt het niet,
ook tijdens onze zorg voor patiënten of hun familie,
dat onze aandacht helemaal opgeëist wordt
door wat we moeten doen om onze opdracht goed te volbrengen?
Het overzicht op het geheel
of de technische, verpleegkundige handeling
krijgt dan alle voorrang.
Het kleine wonder zien we maar achteraf.
Of… als iemand, met een andere kijk op de dingen, het voor ons benoemt…
Tekst en foto: Wies Beckers
Boeiend artikel? Help ons zin geven en delen
- klik hier en sluit je aan bij het MagaZijn van de zin!
- laat een reactie achter onder dit artikel
- deel dit artikel met je vrienden en familie
- stuur ons jouw eigen zingevend verhaal op info@magazijn.community
Dank je wel!
