De Franse pianist Jonathan Fournel mag er eerder frêle uitzien, op de piano wordt hij een Olympische god. De pers was lyrisch over de winnaar van de Koningin Elisabethwedstrijd. Brigitte Puissant had al een boontje voor hem nog voor de uitslag op 29 mei bekend was. Haar impressie over de eerste en de laatste in deze wedstrijd.
Aan Jonathan Fournel, de laatste kandidaat in de finale van de Koningin Elisabethwedstrijd: voor jou hebben we een boontje …
D’un jardin féérique speel je als een sprookjesachtige kindertuin met lieflijke en boosaardige stemmen. We horen deze keer een grillige heks en een grijnzende reus. Een kind speelt verstoppertje en komt dan ‘piep’ weer tevoorschijn. En nog eens en nog eens. Bij een tikkertjesspel is het een ander telkens te vlug af. In een doolhof loopt het verloren. Paniek. Rennen, roepen, huilen. Achter elke hoek dreigt een enge spin of een monsterachtige libel. De engel die voorbijvliegt, vervelt tot een kwaadaardig roofdier. Gelukkig wordt het kind wakker uit deze vreselijke nachtmerrie. Je sust haar en legt haar in één lijn weer te rusten.
Achter elke hoek dreigt een enge spin of een monsterachtige libel.
Het tweede pianoconcerto van Brahms speel je met je hele lijf, je hele wezen. De hevige passages speel je met een sterke assertiviteit. Je wil gehoord worden. Deze hartstochtelijke bewegingen klinken als heilige verontwaardiging of een smeekbede met intense aandrang, afgewisseld met fluwelen, tedere loopjes. Altijd keer je terug naar een zachtaardigheid die ons verwarmt en vertedert. Soms is het alsof je het hele klavier enkel betast. Affectief.
Een sensitieve man ben je. Je beleeft de emoties totaal. Je geeft je helemaal aan wat hier en nu aan de orde is. Ten volle.
Medium van Liefde ben jij.
Het kind in jou bewaard.
Je intenties zijn zo zuiver. ‘Wedstrijden speel je’, zeg je, ‘om daarna muziek met nog meer mensen te kunnen delen.’ En dat voelen we. Medium van Liefde ben jij. Het kind in jou bewaard. Die grote ogen in die open blik. Een en al verwondering voor wat gebeurt. Alsof je het allemaal voor de eerste keer beleeft en brengt. En je niet alleen het orkest daartoe beweegt maar ook wij allen. Alsof jij het kind in ons teruggeeft.
Wat een cadeau! Wat ons betreft ben jij de winnaar!
Aan Dmitry Sin, die op 28 mei in de finale speelde
Je spel klinkt vrij vlak, we missen intonatie, emotie, een eigen stem. Het orkest en de opbouw van de compositie trekken deze keer meer onze aandacht. We ontdekken dat de rol van piano en orkest wisselt in abrupte passages. Bij aanvang verbeelden we ons een onschuldig vogelparadijs, daarna laten de fluiten een snijdend gehuil klinken. Irritant, als tinnitus of een nachtmerrie. Met de violen leggen ze een schurend deken op de slaper.
we verbeelden ons een onschuldig vogelparadijs, daarna laten de fluiten een snijdend gehuil klinken.
De slaginstrumenten spelen mee in het spel van lieflijkheid én angst, veroorzaken vulkanische uitbarstingen of leggen de hele boel plat. Een commentator noemde dit werk een stop and go-spel. Misschien kunnen we het ook een marteling noemen. Alsof we voortdurend uit onze slaap worden gehouden. Gelukkig komt het naïeve vogeltjesgefluit op het einde weer terug, zodat we eindelijk rustig verder slapen.
Jou hoorde ik niet echt. Alleen repetitieve passages en de duur van trillers vielen me op.
Wat een contrast met het derde pianoconcerto van Rachmaninov! De sublieme beginmelodie pluk je uit de hemel. Dat je van dit concerto houdt, is overduidelijk. Je speelt en zingt met zoveel warmte, dat het soms lijkt alsof je Rachmaninov op schoot houdt. Misschien is het wel een symbiotische relatie. Er is weinig tot geen contact met het orkest. Je neemt daartoe geen initiatief.
Ontroerend hoe je op het einde van de eerste beweging het beginthema strelend brengt.
Je speelt in het eerste deel wel een fijnzinnig vraag- en antwoordspel met blazers en strijkers. Het orkest deelt je hartstocht in vervoerende passages. Ontroerend hoe je op het einde van de eerste beweging het beginthema strelend brengt. Alsof je dunne vingers over de toetsen schuiven.
Die fijne vingers kunnen heel wat kracht zetten en door die wisselende schakeringen in intonatie druk je grootse en intieme emoties uit doorheen de hele compositie. Je schakelt vlot van dramatiek naar speelsheid. Wat een kunst! De persoonlijke betrokkenheid die we misten in D’un jardin féérique zien we nu wel in Rachmaninov. We vermoeden dat dit stuk al vele jaren in jou zingt. Spijtig dat het orkest voor jou achtergrond bleef en geen partner kon zijn.
Tekst: Brigitte Puissant, amateur-pianiste
Lees hier haar indrukken over twee halve finalisten!
En hier hoe ze de finale ervaarde!
Boeiend artikel? Help ons zin geven en delen
- klik hier en sluit je aan bij het MagaZijn van de zin!
- laat een reactie achter onder dit artikel
- deel dit artikel met je vrienden en familie
- stuur ons jouw eigen zingevend verhaal op info@magazijn.community
Dank je wel!
