Stel je voor dat 2% van de mensen plots van de aardbol verdween zonder ook maar één spoor na te laten. Hoe zou je reageren? Deze denkoefening maakte Tom Perrotta in 2011 bij het schrijven van ‘The Leftovers’. Damien Lindeloff deed het hem na toen hij er drie jaar later de gelijknamige serie op baseerde. Dit jaar kwam ‘The Leftovers’ tot een conclusie in het derde seizoen. Wij zijn fan. Het plot van The Leftovers werpt veel vragen op: ‘Wat als een geliefde plotseling uit je leven verdwijnt? Wat gebeurt er na de dood? Is er een hiernamaals?’ En ook wel: ‘Wat zijn we hier in godsnaam allemaal aan het doen? Heeft het wel zin?’
Wat gebeurt er na de dood? Is er een hiernamaals?
Het zou natuurlijk erg ambitieus zijn om sluitende antwoorden te proberen bieden op deze vragen. Gelukkig doet de serie hier geen poging toe. Wat ze wél doet, is je uitdagen om bij die vragen stil te staan, en mee te voelen met de personages die ermee te maken hebben.
Deze personages zijn geen grootse helden, maar mensen van vlees en bloed: Kevin, de nuchtere politiecommissaris wiens vrouw Laurie hem verlaat om bij een kettingrokende sekte te gaan; ze is er namelijk steevast van overtuigd dat the sudden departure – het plots vertrek van de 2% – een voorbode is van het einde van de wereld, en dat enkel de braafste zieltjes, de uitverkorenen van God, naar het hiernamaals zijn gegaan. De serie volgt ook de twee tienerkinderen van Kevin en Laurie, de brave Jill die haar mama mist, en Tom die zijn school heeft verlaten om een goeroe achterna te gaan. En dan is er nog Nora, veruit het meest tragische personage, die achterbleef toen haar man en twee kinderen op de bewuste dag plots uit haar leven verdwenen.
Perrotta versus Lindeloff
De serie is ronduit fascinerend, maar het hoge niveau van het eerste seizoen blijft jammer genoeg niet duren. Tijdens het tweede seizoen verhuizen de personages naar het fictieve dorpje Jarden, Texas, dat onaangetast bleef door the sudden departure. Het derde speelt zich grotendeels in Australië af. Mooie setting, maar wij misten de simpliciteit van het begin waar het nog grotendeels draaide om de emoties van de personages.
De invloed van Perrotta – die onder andere al met Little Children bewees dat hij verdomd gelaagde personages kan schrijven – was nog heel tastbaar in het eerste seizoen. Logisch ook, want het boek is geen trilogie, en Lindeloff was qua verhaallijn volledig op zichzelf aangewezen voor de twee laatste seizoenen. Dat liet zich voelen. Af en toe moesten we aan Lost denken, de reeks waarmee Lindeloff zijn strepen verdiende; zoals bij Lost kregen we soms het idee dat de seriemakers zelf niet goed wisten waar ze naartoe wilden en dit trachtten te verdoezelen met enorm verwarrende verhaallijnen.
We hebben ons niet laten afschrikken en gewoon verder gekeken. Gelukkig maar, want de allerlaatste aflevering heeft ons de closure geboden waar we al na de eerste minuten naar op zoek waren. Niet dat we plots de volledige serie uitgelegd kregen – verre van – maar suggestieve antwoorden op de grote vragen kregen we wel voorgeschoteld. En belangrijker nog: op het einde wisten we min of meer hoe onze geliefde personages het er in hun verdere leven hebben van afgebracht. En daar zijn we tevreden mee.
De volledige serie is beschikbaar op Telenet Play More en Yelo TV.
Bekijk hier alvast de trailer!
Tekst: Julie Putseys
Coverfoto: Justin Theroux en Carrie Coon als Kevin Garney en Nora Durst tussen wie een complexe romance ontstaat © HBO
