De Congregatie voor de Geloofsleer stuurde een responsum de wereld in waarin ze duidelijk stelde dat zegenen van holebi-paren niet kan. Die reactie zorgde voor heel wat boosheid en commotie. Ook MagaZijn-lezeres Anne-Lieze Albregts uit Leuven steekt haar verontwaardiging niet onder stoelen of banken.
Ik schoot in een Franse colère toen ik het hoorde. De corona-apathie, het blijf-in-uw-kot syndroom en mijn oude vrouw-statuut schud ik van mij af. Heb ik dit wel goed gehoord? Gaan we terug naar de tijd van de brandstapels? Ik bel enkele van mijn homovrienden op: ‘Hebben jullie dit gehoord? Wat gaan jullie doen?’ Hun onverschillige houding raakt mij. Onverschilligheid? Is dit wel onverschilligheid? Zo ken ik mijn vrienden niet. ‘Is het echt onverschilligheid of hebben jullie een olifantshuid ontwikkeld?’ Dan hoor ik hun verhalen die onder die huid zijn verborgen.
Ik bel enkele van mijn homovrienden op: ‘Hebben jullie dit gehoord? Wat gaan jullie doen?’
Het doet me denken aan een ander voorval. Ik heb vier ‘anders getinte’ kleinkinderen van twee gekleurde schoondochters. Op een dag kwam mijn kleinzoon op de spoedafdeling terecht met een gescheurde lip. De dokter van dienst vond het gepast om tijdens het naaien van de lip te zeggen dat ze niets moest hebben van Chinezen. Dit is echt gebeurd, hoor! Maar nog meer raakte het mij hoe mijn schoondochter reageerde: ‘De kinderen moeten zich harden tegen zo een uitspraak.’ Holebi’s en gekleurde mensen hebben zich wellicht gepantserd tegen deze wreedheden?
Een Algerijnse man die omwille van zijn seksuele geaardheid naar België is gevlucht, moet ook hier zijn geaardheid zoveel mogelijk verbergen. Hand in hand op straat lopen? Ondenkbaar. Waarom? Misschien wordt er in Rome geredeneerd dat ze met ons, ongelovige Belgen, geen rekening meer moeten houden?
Ik kan nu kiezen: als Jeanne d’Arc geharnast ten strijde trekken of als Gandhi voor de trein van de onverdraagzaamheid gaan liggen. Als mijn holebi-vrienden het niet de moeite vinden om te reageren, wil ik en moet ik het doen. Ik voel me aangesproken. Mijn vader was dan wel niet gekleurd maar wel een Hollander! Dus, aangekomen in Limburg, heb ik ook mijn portie gehad…
Tekst: Anne-Lieze Albregts
Boeiend artikel? Help ons zin geven en delen
- klik hier en sluit je aan bij het MagaZijn van de zin!
- laat een reactie achter onder dit artikel
- deel dit artikel met je vrienden en familie
- stuur ons jouw eigen zingevend verhaal op info@magazijn.community
Dank je wel!
