Met ‘Andreas en de draak’ schreef Kolet Janssen een pakkend, ontroerend boek over een jongetje dat thuis mishandeld wordt. Ik kreeg kippenvel toen ik het las. Heel verrassend ook om de prenten te verkennen. Zelfs in het speelgoed ontdek je details die emoties verbeelden …
‘Ja, ik ben er heel blij mee,’ zegt auteur Kolet Janssen. ‘Mijn illustratrice Evelien Van Landeghem vond het een erg mooi verhaal. Ze wilde een realistische draak neerzitten, maar dan eentje waarin je ook de gevoeligheid van het monster ziet. Ze heeft er lang over gedaan om een goede vorm te vinden, maar ik vind het resultaat geweldig.’
Hoe reageren kinderen op het verhaal? Begrijpen ze de diepere laag?
Dat is verschillend. Ik heb het verhaal intussen een paar keer aan kleuters voorgelezen met hun ouders en juffen erbij. De prenten worden op een groot scherm geprojecteerd. Zo kunnen ze alles goed volgen. Dat waren intense momenten… Een kindje fluisterde heel voorzichtig en met angst in z’n blik: ‘Ik denk dat die draak de papa is …’
Een ander kleutertje wilde iets zeggen, maar kreeg geen woord uit z’n mond. Ik zag enkel traantjes in z’n oogjes. Ik hoop dat de juffen dat signaal opgepikt hebben. Het is een gevoelig thema. Volwassenen zijn er evengoed door aangedaan. Een van de mama’s is psychiater en zij gaat het boekje in haar praktijk gebruiken. Het is goed dat kinderen meer leren over wat er allemaal aan de hand kan zijn als een kindje niet onmiddellijk op vragen antwoordt. Of als het in z’n broek plast.
Het omgekeerde is even opvallend: Andreas laat rustig alles over zich heen komen wanneer de juf schreeuwt. Blijkbaar is hij met veel ergere dingen vertrouwd … Zijn de kinderen bang voor de draak?
Nee hoor, kinderen zijn in hun spel veel gewend. Ze vinden het zelfs leuk om in de tekeningen naar de staart van de draak te zoeken. Zo zie je de papa van Andreas in zijn gewone outfit maar toch verschijnt een puntje van de draak onder zijn pak vandaan.
Ik zag dat aan het uiteinde van die drakenstaart een hartje is getekend. Wat wilde de illustratrice daarmee vertellen?
Dat hartje zit niet alleen op de punt van de staart. Bij de tekening van Andreas op het dak zie je hoe de ademstoten van de draak hartjesgewijs omhoog kringelen. Daar heeft Evelien zeer bewust voor gekozen. Ze wilde vertellen dat de papa waarschijnlijk wel van Andreas houdt maar hij kan zijn liefde niet op een goede manier naar buiten brengen.
Het einde van het verhaal vond ik droevig. Andreas moet nog zo lang wachten vooraleer hij kan ontsnappen aan de draak! Dat is realistisch, maar toch komt dat heftig binnen …
Dat toekomstperspectief loopt inderdaad over jaren. Ik wilde dat per se. Niet alle problematische situaties worden op korte termijn opgelost. Zelfs als je zo’n kind weghaalt uit een thuiscontext van zware mishandeling is het probleem niet voorbij. Er is niet noodzakelijk een happy end. Ik vond het belangrijk dat dat zo bleef.
Zelfs als je zo’n kind weghaalt uit een thuiscontext van zware mishandeling is het probleem niet voorbij.
De uitgeverij wilde een hoopgevend einde, maar ik vind dat de hoop komt van mensen die het kind zien en bij hem blijven. Ik heb trouwens voor iets oudere kinderen een leesboek over dezelfde problematiek geschreven: ‘Het monster van Mariska’.
Hoe kwam je op dat thema van mishandeling?
Ik ken mensen die lijken op de papa van Andreas: zij gebruikten fysieke agressie naar hun kinderen toe en vernederden hen verbaal. Dat is een heel angstige en onveilige situatie voor kinderen. Ik zag hoe ze overleefden omdat enkele mensen in hun omgeving hen steunden en nabij bleven. Daardoor konden ze toch een weg vinden in hun leven. Tegelijk zag ik hoe die mishandeling hen bleef bepalen.
Samen met je man heb je drie pleegkinderen in huis genomen. Dat betekent dat hun familiale achtergrond niet rooskleurig is …
Inderdaad, ook via die weg kwam ik in contact met situaties van ernstig familiaal geweld. Zo kan ik levensecht en betrokken over die thema’s schrijven. Op school kwam ik als leerkracht enkele keren in contact met een vertrouwensartsencentrum omdat kinderen me toevertrouwden wat ze thuis meemaakten. Op zo’n moment moet je je echt aangesproken voelen en in beweging komen.
Interview: Redactie MagaZijn
Lees het volledige interview met Kolet Janssen!
Kolet Janssen & Evelien Van Landeghem, Andreas en de draak, De Eenhoorn, 2022.
Lees hier een tekstfragment!
Lees ook haar column ‘Moei u! Waarom we niet mogen wegkijken van kindermishandeling!’
Boeiend artikel? Help ons zin geven en delen
- klik hier en sluit je aan bij het MagaZijn van de zin!
- laat een reactie achter onder dit artikel
- deel dit artikel met je vrienden en familie
- stuur ons jouw eigen zingevend verhaal op info@magazijn.community
Dank je wel!
