Wie geeft een klein kind een scherp mes om mee te spelen?

0
316
boy © pixabay - rv

Hoe reageerde jij toen je het nieuws hoorde dat Russische troepen Oekraïne waren binnen getrokken? Hoe voelde je je sindsdien en wat dacht je terwijl je op de televisie of via internet de sirenes hoorde? Toen je zag hoe jonge kinderen en hun gezinnen in metrostations schuilden terwijl anderen hun land uitvluchten?

Deze zinnen uit ‘Bidden Onderweg‘ zetten mij aan het denken. Wie geeft een klein kind een scherp mes om mee te spelen? Niemand, want dat is levensgevaarlijk. Wie geeft jonge mannen Kalasjnikovs in handen? Niemand zou je hopen, want dat is levensgevaarlijk. Wie geeft een mens de rode knop in handen om atoomwapens te activeren? Een mens is niet in staat om daarmee om te gaan, het is levensgevaarlijk.

‘Het bizarste idee dat de mens ooit bedacht heeft is, dat je een stukje grond kunt bezitten,’ aldus George Monbiot, een Britse zoöloog en schrijver. Stervende ecosystemen, uitbuiting, oorlog: al die grote problemen zijn ontstaan door het idee dat je ‘land’ privé kunt bezitten. Willen we de planeet leefbaar houden en een échte vredige samenleving creëren, dan moeten we beginnen met de grond onder onze voeten. Waarom vinden wij het normaal dat als je veel geld hebt je bergketens kunt kopen, complete vlaktes, hele stadsdelen, zoveel mineralen en andere natuurlijke hulpbronnen als je maar wil? En dat anderen daardoor tekort komen? Toch zetten we daar zelden vraagtekens bij. Het is een diepgewortelde en nooit bevraagde aanname.

Willen we de planeet leefbaar houden en een échte vredige samenleving creëren, dan moeten we beginnen met de grond onder onze voeten.

Dat geldt niet alleen voor land maar ook voor lucht en water. Waarom mogen sommige mensen zoveel meer bezitten dan anderen? Waarom vinden sommige mensen dat ze het recht hebben om elke dag biefstuk te eten of schaarse vissoorten, ook als dat ecosystemen vernietigt die we nodig hebben om in leven te blijven? Niet te geloven dat we deze vragen niet stellen… En nu zitten we in een levensgevaarlijke situatie.

Laten wij elkaar zegenen in plaats van bevechten. Zegen betekent: de ander het goede gunnen. Het Latijnse woord voor zegen is benedicere. Bene betekent het goede, dicere betekent spreken. Letterlijk ‘goed spreken’ dus. Iemand goede woorden toespreken. Iets goeds zeggen. Het goede zeggen. Goed van iemand spreken. De ander zegenen. De ander het goede gunnen. Er is – als het goed is – sprake van wederkerigheid. De ander zegent jou ook. Die gunt jou ook het goede. Zo kun je elkaar tot zegen zijn en is er geen oorlog meer nodig…

Ik wens jou van harte vrede met wat was, vreugde met wat is en alle goeds voor de toekomst!

Tekst: Annette Jetten-Sevriens

Boeiend artikel? Help ons zin vinden en zin delen!

 Dank je wel!

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Please enter your comment!
Please enter your name here