Stel dat de Verenigde Naties als wereldleider de macht zouden hebben om alle landen te verplichten om voorrang voor vaccinatie te geven aan die plekken in de wereld waar de nood het hoogst is? Dan is de kans groot dat we (de minst kwetsbaren althans) nog langer moeten wachten dan de voorlopig voorspelde vaccinatieschema’s voor ons land. Misschien zelfs tot 2022 of tot 2023 zoals de armste landen nu. Het land zou op zijn kop staan, het kot te klein, behalve bij de populisten die er wát graag garen bij zouden spinnen …
Geduld betekent dulden, verdragen, vér dragen, verder dragen. Dus verder dragen dan je ‘normaal’ gezien zou doen. Met normaal bedoel ik: wat de norm is, wat we in onze maatschappij gewoon zijn op dit vlak.
De heilige Franciscus van Assisi formuleert het zo in een Wijsheidsspreuk:
Gelukkig wie vredelievend zijn
want zij zullen kinderen van God genoemd worden. (Mt.5,9)
Een dienaar van God kan niet weten
hoeveel geduld en nederigheid hij in zich heeft
als aan zijn wensen voldaan wordt.
Maar als het ogenblik komt
dat wie aan zijn wensen moesten voldoen,
hem het tegendeel aandoen
zoveel geduld en nederigheid als hij dan heeft
heeft hij en meer niet.
Nog drie weken wachten … ons geduld is op !
Het onmogelijke werd mogelijk: vaccins ontwikkelen op één jaar tijd. Nu ze er zijn, worden we ongeduldig omdat de leveringen niet op schema aankomen. Er is ontgoocheling, verwarring, stress.
Journalisten halen de experten pieren uit hun neus over het waarom van die vertragingen. Zo kunnen ze een schuldige aanwijzen en scoren ze. Stress én afgunst worden versterkt door vergelijkingen met landen waar alles wel vlotjes loopt. Vandaag staat in De Standaard dat de Denen ons voor zijn: ‘Denemarken bestelde in verhouding tot de bevolking maar liefst 2,5 keer meer van die vaccins dan België. Met alle bestelde dosissen kan het land de bevolking vier keer volledig vaccineren.’ De EU behandelde een paar weken geleden het Verenigd Koninkrijk op een vrij arrogante toon: had het geen vaccins van ons afgesnoept?
Het adagio luidt: als je er optimaal naar streeft om voor jouw eigen land of Unie het beste te realiseren, heb je er ook recht op. Elkaar aftroeven dus, met alle macht die je hebt.
De diepere oorzaken van de problemen met vaccins hebben te maken met de winstlogica van bedrijven aan de ene kant en de overheid die haar intellectueel eigenaarschap afgeeft aan de andere kant. Dat raakt blijkbaar aan te veel machtsbelangen om hierin een omslag te maken.
Ik wacht graag nog een jaar, jij ook?
Geduld betekent controle loslaten, jezelf niet meer in het middelpunt zetten en dus ruimte laten voor de ander. Dat iedereen recht heeft op gezondheid, los van machtsbelangen, vraagt van ons een geduld dat vér – draagt, letterlijk: tot over de grenzen van de Europese Unie heen. Paus Franciscus koppelt geduld aan nederigheid. Terecht. Nederigheid betekent in deze context jezelf zien als een mens in een wereldwijd broeder- en zusterschap.
Dat iedereen recht heeft op gezondheid, los van machtsbelangen, vraagt van ons een geduld dat vér – draagt.
Ik lees MO* magazine, dat is degelijke, mondiale onderzoeksjournalistiek. (God heeft dit tijdschrift op zijn nachttafel liggen 😊). De artikels over het onrechtvaardige tekort aan vaccins voor de arme regio’s raken me diep. Ik pluk enkele fragmenten:
‘Vaccins moeten voor iedereen beschikbaar zijn en de kans om het vaccin te bemachtigen, mag niet worden bepaald door waar iemand woont of hoeveel geld die heeft’, zegt Sean Granville-Ross, Afrika-directeur van de internationale liefdadigheidsinstelling Mercy Corps.
‘We moeten de meest kwetsbaren betrekken – onder wie mensen die in conflictgebieden wonen – en dat zijn er twee miljard volgens de Wereldbank. Zij hebben sneller te kampen met discriminatie en marginalisatie en dreigen zo over het hoofd gezien te worden (Nita Bhalla, 2021).’
‘Met de huidige vaccinatiesnelheid zal het ‘niet één of twee jaar duren, maar zes jaar om een wereldwijde dekking van 75 procent te bereiken, wat momenteel gezien wordt als het minimum voor groepsimmuniteit tegen COVID-19. Als gevolg van bescherming door patenten, productieproblemen en de wedloop van rijke landen kunnen meer dan 85 arme landen pas in 2023 vaccins voor hun bevolking inzetten. Op 5 februari was in 130 landen met in totaal 2,5 miljard inwoners nog geen enkele dosis toegediend. (…) Dit onrecht is het gevolg van de hebzucht van rijke landen en de macht van bedrijven met hun neoliberale marktlogica: ‘Eigen volk’ – in dit geval de EU – ‘eerst’ of ‘vaccin-imperialisme’. Ten eerste blokkeren we de voorstellen die een billijke verdeling op basis van urgentie en niet op basis van betalingscapaciteit of politieke macht voorstaan (…). Bovendien hebben de rijke landen een overschot aan vaccins besteld die ze (ook wij) niet nodig zullen hebben. De Verenigde Staten hebben binnenkort genoeg vaccins om de volledige bevolking twee keer te vaccineren, terwijl Canada en Australië genoeg vaccins besteld hebben om ook hun bevolking diverse keren te vaccineren. (Anis Chowdhury, 2021)’
Stel dat de Verenigde Naties als wereldleider de macht zouden hebben om alle landen te verplichten om voorrang voor vaccinatie te geven aan die plekken in de wereld waar de nood het hoogst is? Dan is de kans groot dat we (de minst kwetsbaren althans) nog langer moeten wachten dan de voorlopig voorspelde vaccinatieschema’s voor ons land. Misschien zelfs tot 2022 of tot 2023 zoals de armste landen nu. Het land zou op zijn kop staan, het kot te klein, behalve bij de populisten die er wát graag garen bij zouden spinnen …
Een beleid dat zijn nek uitsteekt en de voorkeur voor de armen in de wereld als prioriteit stelt, zou dat niet de harten van vele mensen veroveren?
Of toch niet? Een beleid dat zijn nek uitsteekt en de voorkeur voor de armen in de wereld als prioriteit stelt, zou dat niet de harten van vele mensen veroveren? Zoals Ursula Vanderleyen dat deed voor een Europees kinderkankerfonds? De hele wereld zou zich voor iedereen inzetten, wat een droom!
Wellicht word ik als naïef weggezet, maar ik geloof samen met miljoenen anderen in een wereldwijd alternatief dat recht doet aan iedereen. Dat geloof omzetten in daden van verontwaardiging, gedurfd spreken en bondgenootschap met solidaire organisaties vloeit als vanzelf voort uit geduld dat huist in diepmenselijke solidariteit. Dit geduld is geen krampachtig ideaal, wel de vrucht van een innerlijke vrijheid die macht, winst en status durft los te laten.
Tekst: Brigitte Puissant, pedagoge met rustpensioen, vrijwilliger bij TAU (Franciscaanse beweging in Vlaanderen)
Foto © flickr
Deze column verschijnt vandaag ook in De Wereld Morgen.
Boeiend artikel? Help ons zin geven en delen
- klik hier en sluit je aan bij het MagaZijn van de zin!
- laat een reactie achter onder dit artikel
- deel dit artikel met je vrienden en familie
- stuur ons jouw eigen zingevend verhaal op info@magazijn.community
Dank je wel!
