De Koningin Elisabethwedstrijd is de jaarlijkse hoogmis voor liefhebbers van klassieke muziek. Dit jaar staat de piano in het centrum. Brigitte Puissant schreef een poëtische ode aan Jonathan Fournel en Sergei Redkin, twee van de zes pianisten die geselecteerd werden voor de finale. Die wordt vanaf maandag 24 mei gespeeld in Bozar. De winnaar kennen we op zaterdag 29 mei.
Aan Jonathan Fournel (27) uit Frankrijk
Je grote ogen kijken vol verwachting naar het orkest, de dirigent, de piano. Zo begin je, als een verwonderd kind.
Fantasie en spelplezier spatten ervan af in je Mozart. Je bent zo expressief! Je guitige blik is die van een ondeugende jongen. Soms gaat je mond open en dicht, alsof je de schaar volgt waarmee je knipt. Een boze passage komt zo weer goed bij jou. Drama duurt nooit lang, alsof je ook de toffe papa bent die geruststelt en troost. Spel en ontroering. Het kind in het midden.
Het typeert je dat je voor het buigen, eerst naar de dirigent en dan naar het orkest wijst. Als zij het woord hebben, kijk je spontaan naar hen, vol verwachting en vertrouwen, alsof het vrienden zijn die pal achter jou staan.
het lijkt Alsof je met je piano ook klavecimbel of fluit kan spelen.
Je uitbundigheid en je drive zuigen het publiek mee in het stuk van Brahms. Bij elke variatie tover je een andere klankkleur uit je hoed. Alsof je met je piano ook klavecimbel of fluit kan spelen. Wonderlijk. Je geeft niet de indruk te zwoegen tijdens de aartsmoeilijke passages. Integendeel. Je blijft lichtvoetig. Aantrekkelijk je bezig te zien. Dansen, springen, zingen doe je tegelijk. Je speelt met zoveel plezier en liefde, dat je de luisteraars roert en in beweging brengt. Wat een cadeau. Dank je!
Aan Sergei Redkin (29) uit Rusland
Je Mozart sprankelt door de variatie in klankkleuren en de melodische lijnen die je er overal zo mooi uithaalt. Wellicht heb je zachte handen. Je piano zingt, ook in drukdoende passages. Je spel vervoert de luisteraar omwille van je lyrische discours. Stefanie Proot hoort onrust en een gemis aan accuraatheid in je spel. Maar luisteraars die je enthousiast horen zingen onder hun raam zullen daar geen last van hebben.
Bewogen en krachtig breng je de getormenteerde passages uit Schuberts Wandererfantasie. Je loopjes parelen. Je hoofd en lijf ook. Waarom doe je je vest niet uit als je zo zweet? Je zingt mee. Ook voor wie als luisteraar het stuk niet kent, is de muziek goed te volgen dankzij je boeiende fraseringen.
De vlammen zijn zo hevig dat je heel snel je handen terugtrekt van het klavier.
In de Nocturne speel je twee stemmingen. In de ene staat de dissonante slaap centraal. Na de nachtmerries ga je telkens naar haar terug, alsof je deze onrustige slaap toch doorstaat. Maar daarna staat je piano als het ware in brand. Je kan je slaapkamer niet meer binnen. De vlammen zijn zo hevig dat je heel snel je handen terugtrekt van het klavier. Alsof je zingende piano nu levensgevaarlijk wordt. Het is wonderlijk je zo bezig te zien.
In Debussy bezing je een schilderij van kwetterende vogels, fladdervlinders in een bloemenwei, een bloeiende Japanse kerselaar, … waar ook roofdieren huizen, uit op hun prooi, of een ongure wind die drama blaast in een vredig gebeuren.
Je spel wekt verbeelding bij de luisteraar, dat merk je wel. Je optreden is plezierig om mee te maken. Dank je hiervoor.
Tekst: Brigitte Puissant, amateur-pianiste
Boeiend artikel? Help ons zin geven en delen
- klik hier en sluit je aan bij het MagaZijn van de zin!
- laat een reactie achter onder dit artikel
- deel dit artikel met je vrienden en familie
- stuur ons jouw eigen zingevend verhaal op info@magazijn.community
Dank je wel!
