De laatste weken stemmen we klokslag 19u af op Het Journaal – sorry, op vrt nws, dat bekt ongetwijfeld beter – en wachten met spanning op de boodschap die wetenschappers ons brengen. Ik denk dat ik er niet ver naast zit als ik denk dat ieder van ons dan stilletjes hoopt dat ze goed nieuws brengen. Dat de fameuze curve afplat en zelfs daalt. Dat Boris Johnson zo hard heeft afgezien dat hij een sociaal progressieve weldoener wordt. En in één beweging voor Trump hetzelfde. Het mag ook iets meer zijn in zijn geval.
ik droomde hoe drakendoder Steven het covid-19-monster bij de lurven nam.
Dat valt vaak vies tegen. De alomgeprezen Marc Van Ranst is een knap viroloog, maar als ik hem zie zitten in de studio hoor ik hem al met een vermoeid gezicht en een dreigende bromstem zeggen: ‘Er gaan nog veel doden vallen.’ Dan liever Steven Van Gucht. Meer nog, ik ben fàn van de Denderleeuwse voorzitter van Sciensano. Hij heeft iets vaderlijks geruststellend. ‘Als we de maatregelen blijven volhouden, komt het goed,’ dat is zijn bemoedigende baseline.
En zijn taalgebruik is zo heerlijk ouderwets! Toen hij zei dat we ‘het virus bij het nekvel hadden’, heb ik voor het eerst sinds lang goed geslapen: ik droomde hoe drakendoder Steven het covid-19-monster bij de lurven nam. Of vandaag nog: ‘We gaan die duivel terug in zijn kot drijven.’ Dat geeft de burger moed. Het verbaasde mij dan ook geenszins dat De Standaard onthulde dat de man een dierenarts is. Nog beter! Al opgemerkt dat hij het nooit over ‘ziekenhuizen’ heeft, maar over ‘onze hospitalen’? Hospitaal betekent letterlijk ‘gasthuis’. Geef toe, dat lijkt al minder erg. Fijne mens, die Steven.
Martine vraagt met een haast monkelend lachje aan Wouter Beke waarom hij eigenlijk niks uitricht, en aan Marc Van Ranst waarom hij die skiërs die terugkeerden uit Noord-Italie niet heeft laten opsluiten.
Ik ben ook fan geworden van Wim De Vilder en Martine Tanghe. Wim doet dat heel goed, zeer bezorgd en vol verwondering. En met een oprechte bekommernis om de kijkers vooruit te helpen. Altijd vriendelijk, nooit een onvertogen woord. Martine doet het dan weer heel anders. De first lady van Het Journaal is na lange tijd opnieuw present, en hoe! U moet er eens op letten: het mag zijn wat het wil, altijd met de glimlach.
Dat relativeert de zaken. Waar haar collega’s Hanne en Goedele wel eens boos naar de gasten kijken, Martine nooit. Die vraagt met een haast monkelend lachje aan Wouter Beke waarom hij eigenlijk niks uitricht, en aan Marc Van Ranst waarom hij die skiërs die terugkeerden uit Noord-Italie niet heeft laten opsluiten. Mooi is dat.
Ik heb ook al veel geleerd. Over virussen uiteraard. En dat intensivisten geen mensen zijn met een emotieregulatieprobleem, maar gewoon artsen in de intensieve zorg. Geen psychische afwijking dus, maar een eerbaar beroep. Dat deze crisis het beste in ons bovenhaalt, maar ook het slechtste. En nog iets bijzonder interessants: in de rest van de wereld gebeurt er, behalve deze pandemie, niks anders meer. Geen oorlogen, hongersnood of natuurrampen. Geweldig! Of zou ik me daarin vergissen?
Tekst: Johan Van der Vloet
Coverfoto Steven Van Gucht © vrt nws
Boeiend artikel? Help ons zin te geven en te delen
- door lid te worden van MagaZijn: klik hier en sluit je aan bij het MagaZijn van de zin!
- door een reactie achter te laten onder dit artikel
- door dit artikel te delen met je vrienden en familie
Dank je wel!
