Kolet Janssen doet een warme oproep om in pleegzorg te stappen.
Soms loopt het in een gezin helemaal mis. Ouders worden dan overspoeld door hun problemen. Die komen in volle heftigheid tot uitbarsting. Dat zijn afschuwelijke situaties en er is tijd en hulp nodig om alles weer in rustiger vaarwater te leiden.
In sommige van die gezinnen krijgen de kinderen onbedoeld de volle laag. Het is vaak de beste oplossing om die kinderen dan even weg te halen en elders onder te brengen, zodat de schade voor iedereen beperkt blijft.
Pleegzorg Vlaanderen doet een beroep op pleeggezinnen die aan crisisopvang doen. Crisisopvang gaat dus niet over onhandelbare kinderen, maar over kinderen in een onmogelijke situatie. Kinderen die even een plek nodig hebben met betrouwbare volwassenen in de buurt. Een ‘tussengezin’ dat tegelijk een veilig schuiloord is en een uitvalsbasis om terug te keren naar hun gezin.
Zelf hadden wij vroeger drie pleegkinderen naast ons eigen kroost. Die bleven in ons gezin tot ze volwassen werden. Ze zijn inmiddels de vijftig voorbij en we hebben nog altijd een goede band.
Onze vrienden dachten wel eens dat wij als pleegouders iets heel bijzonders moesten doen. Dat we extra opvoedingscursussen moesten volgen of zo. Dat was niet zo. We moesten gewoon zorgen voor de kinderen, met hen praten als ze ergens mee in hun maag zaten, en ze omringen met aandacht en liefde. Net zoals we met onze eigen kinderen deden, maar dan een beetje extra.
Te druk, te vroeg, te laat? De enige manier om eraan te beginnen, is door het te doen.
Pleegouders heb je in soorten. Er zijn er die een hele tijd voor een kind zorgen. Er zijn er die van tijd tot tijd hetzelfde kind opvangen als steun voor het eigen gezin, bijvoorbeeld in de vakantie of om de twee weken tijdens het weekend. En er zijn pleegouders die inspringen bij een crisis. Soms loopt dat ook wat door elkaar: wie begon als steungezin, kan ook worden ingeschakeld als crisisopvanggezin. Of omgekeerd. Een extra vertrouwde plek voor een kind is altijd meegenomen.
Het aantal aanvragen voor crisisopvang stijgt. In zes op de tien gevallen wordt er geen gezin gevonden en moet het kind naar een instelling. Dat is nooit even leuk als een gewoon gezin.
Zegt het je iets om pleegouder te worden, maar beginnen alle mogelijke bezwaren op te duiken in je hoofd? Te druk, te vroeg, te laat? De enige manier om eraan te beginnen, is door het te doen. Ik spreek uit ervaring dat ‘het geschikte moment’ waarop je plots tijd over hebt om te zorgen voor een pleegkind, nooit zal komen.
Toen mijn man en ik ‘ja’ zeiden tegen pleegkinderen, waren we prille twintigers, pas gehuwd, aan het begin van onze carrière. We hadden zelf nog geen kinderen of ervaring met opvoeden. Er werden ons meteen drie kinderen toegewezen. Pittig, maar het werd de start van een onvergetelijk en mooi avontuur. Onze familie kan pleegzorg aan iedereen aanraden.
Tekst: Kolet Janssen
Coverfoto © pixabay rv – Ben Kerkck
Deze column verscheen ook in De Standaard van 4 juli 2024.
Meer lezen:
- Schrijfster Kolet Janssen: ‘Pijn, verdriet en dood gaan hand in hand met de kracht van leven’: Kolet vertelt hoe zij en haar man zelf pleegouders werden
- Een hartje op de punt van een drakenstaart: pakkend kinderboek over mishandeling
- ‘Moei u! Waarom we niet mogen wegkijken van kindermishandeling’
- Dossier ‘Geweld(loos)’
Boeiend artikel? Help ons zin vinden en zin delen:
- klik hier en sluit je aan bij het MagaZijn van de zin!
- laat een reactie achter onder dit artikel
- deel dit artikel met je vrienden en familie
- stuur ons jouw eigen zingevend verhaal op info@magazijn.community
